De Italiaanse website BiciPro suggereerde dat Filippo Ganna ‘slechts één stap van de hemel’ was met zijn tweede plaats in Milan-San Remo, maar voor de Italiaan moeten de laatste 25 km als de hel hebben aangevoeld terwijl hij zich in de strijd wierp om Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel bij te houden of te volgen.
De Ineos Grena”Die twee jongens hebben me enkele jaren van mijn leven afgenomen” – Filippo Ganna gaat diep in de strijd van Milan-San Remo met Mathieu van der Poel en Tadej Pogačardiers-renner werd meerdere keren gedistantieerd toen Pogačar aanviel, maar hij gebruikte zijn immense kracht en drempelweerstand van het baanwielrennen en tijdritten om telkens weer naar hen terug te vechten.
Ganna haalde ze voor de laatste keer in de laatste kilometer in en had toen nog genoeg over om als tweede te eindigen in de sprint achter van der Poel.
Hij ging diep en deed keer op keer pijnlijke inspanningen. Het kostte hem veel, maar hij zei dat het het waard was.
“Ik probeerde de twee goden van het wielrennen te volgen,” zei Ganna na de race. “Ik kon niet meer doen, die twee jongens hebben me enkele jaren van mijn leven afgenomen.”
Pogačar zette een nieuw record van 9:00 voor de klim van de Cipressa, volgens het Velon-sociale mediaplatform. Ganna was net achter hem.
“Ik denk dat dit een van mijn beste prestaties ooit is. Maar wat kan ik nog meer doen?” vroeg Ganna zich af.
“Sommige grote renners hebben 14 jaar nodig om Milan-San Remo te winnen, ik hoop dat dat niet voor mij geldt, want dat zou mijn carrière veel te lang en te moeilijk maken.
“Het is alweer een tijdje geleden dat er een geweldige Milan-San Remo zoals deze was. Ik denk dat we de mensen goed vermaakt hebben.”
Ganna maakte een wanhopige achtervolging op Pogačar en van der Poel, keer op keer, maar het was een berekende achtervolging. Het was pijnlijk, maar niet onlogisch.
“Ik sprong niet meteen achter hen aan, ik probeerde mijn inspanningen te controleren. Ik kon niet harder gaan,” legde Ganna uit.
“Op de afdaling sloot ik mijn ogen en zei: ‘Als ik val, val ik.’ Toen, met één laatste inspanning, haalde ik ze in en deed ik mee in de sprint. Het enige wat ik jammer vond, was dat ik van der Poel’s sprint niet had proberen te anticiperen.
“Ik kan niet blij zijn met een nederlaag, maar om de eerste verliezer te zijn na het geven van mijn uiterste best, is het genoeg voor mij,” concludeerde hij.
