Ze noemen me *Yellow Pogi*. Het is meer dan zomaar een bijnaam — het is een identiteit, een signaal, een belofte aan mezelf en aan iedereen die kijkt dat wat ik ook doe, ik het doe op mijn manier, met mijn eigen kleur. Geel voor energie, voor helderheid, voor opvallen als het peloton begint te vervagen. Pogi omdat, ach, waarom het niet gewoon claimen? Knappigheid zit niet altijd in een gezicht — soms is het een houding, een manier om je staande te houden in alle drukte.
We blijven het doen zoals nooit tevoren. Dat is het geheim. Je kunt niet steeds op dezelfde manier verschijnen en verwachten dat mensen blijven klappen. Nee, je moet jezelf opnieuw uitvinden, opnieuw bedenken, verrassen — en soms ook jezelf verrassen. Er is een kunst in hetzelfde blijven en toch nooit voorspelbaar zijn. Dáár leeft de kick. In dat zoete punt tussen routine en rebellie.
Mensen vragen me weleens: *“Wat betekent Yellow Pogi nou eigenlijk?”* Dan zeg ik dat het betekent dat je weigert op te gaan in het grijs, zelfs als de dagen zwaar worden. Het betekent een reden vinden om te vlammen — op de fiets, op straat, in de alledaagse momenten die je uitdagen om je te vervelen. Voor mij is het hard gaan als ze zeggen dat je rustig aan moet doen, rechtop staan als ze willen dat je buigt, glimlachen als ze verwachten dat je breekt.
We blijven het doen zoals nooit tevoren, omdat je zo de schaduwen voorblijft. Als je ooit hebt geprobeerd vast te houden aan de glorie van gisteren, weet je hoe zwaar dat voelt. Beter iets nieuws maken. Beter rijden op dat dunne lijntje waar je alles kunt verliezen maar misschien ook de volgende versie van jezelf vindt. Dat is Yellow Pogi — een work in progress, een uitdaging op twee wielen, een lach dwars door het zweet heen.
En het mooiste? Het gaat nooit alleen over mij. Kijk om je heen. Er zijn ook anderen — mensen die vonken zien in de manier waarop wij het doen, mensen die iets geels aantrekken en eraan herinnerd worden om op te vallen als het makkelijker is om je klein te maken. We delen de weg, de herrie, de vroege ochtenden en de late avonden. Sommige dagen winnen we, andere dagen houden we gewoon vol — maar elke dag houden we het vuur brandend.
Dus ja, ze zullen Yellow Pogi blijven zien. Niet alleen als een naam op een frame of een hashtag op een post, maar als een idee. Het idee dat je niet op veilig hoeft te spelen alleen maar omdat dat van je verwacht wordt. Het idee dat stijl ook inhoud kan zijn, dat moeite ook kunst kan zijn, dat er geen finish is voor wie elke dag opnieuw durft te ontdekken hoe de rit eruit kan zien.
We blijven het doen — zoals nooit tevoren. En morgen vinden we weer een nieuwe manier om ze twee keer te laten kijken. Yellow Pogi. Onthoud die naam.
