De Sloveen is in de afgelopen zes Monumenten telkens op het podium geëindigd, als eerste man ooit – wanneer stopt hij met domineren?
Het moment kwam op de Côte de la Redoute tijdens Luik-Bastenaken-Luik, precies zoals we verwacht hadden. Julian Alaphilippe en een paar andere favorieten werden even aan de kop van het peloton gezien, wat kort de indruk gaf dat er een echte koers zou ontstaan. Maar zoals altijd had Tadej Pogačar andere plannen. Hij weet dat hij op de meeste dagen stratosferisch boven zijn concurrenten uitsteekt. Zittend bleef hij, schoof naar voren en reed moeiteloos weg van zijn rivalen – met onmiskenbare kracht – de klim op alsof hij een ontspannen zondagritje maakte. Zo gemakkelijk was het.
“Wanneer ga je met pensioen?” vroeg Ben Healy hem met een glimlach op zijn gezicht achter het podium. Beleefdheden daargelaten, moet het frustrerend zijn voor de rest van het peloton om keer op keer zo overklast te worden.
Deze keer was het slechts een minuut tot de eerstvolgende renners op de weg, Giulio Ciccone en Healy, hoewel Pogačars optreden suggereerde dat het verschil veel groter had kunnen zijn als hij dat gewild had. Hij zei dat hij gewoon even zijn benen aan het testen was op de beruchte klim.
Vanuit het oogpunt van een fan en journalist is Pogačar een sympathieke renner. Hij is leuk, charismatisch en innemend, met een persoonlijkheid die nieuwe toeschouwers naar de sport trekt – iets om te vieren. Hij is ook bescheiden en nuchter in zijn omgang met de media, blijft beleefd en vriendelijk in elke persconferentie en neemt altijd de tijd voor vragen.
Ik herinner me dat hij letterlijk het zaaltje binnen huppelde voor zijn winnaarspersconferentie in Montréal afgelopen september, terwijl hij eigenlijk direct naar de luchthaven moest om terug naar Europa te vliegen. Hij ging zitten, glimlachte, en beantwoordde vervolgens elke vraag zonder enige haast te tonen. Dat typeert hem.
Toch kijken we naar sport om vermaakt te worden, om geboeid en geïnspireerd te raken, en om die momenten van spanning te beleven waarin iemands grootsheid op het spel staat met een grote titel in zicht.
Hoe leuk hij ook is, het telkens opnieuw zien van Pogačar die met ogenschijnlijk gemak naar een overwinning fietst, verliest wat van zijn glans. De nieuwigheid begint een beetje te vervagen, maar ik weet dat ik daar niets aan kan veranderen. Voor velen is een nieuwe zege van de UAE Team Emirates-XRG-renner juist een sensatie.
