Het Italiaanse wielrennen heeft een van zijn meest elegante, moedige en stilletjes revolutionaire kampioenen verloren. Michele Dancelli was niet zomaar een winnaar van koersen; hij was een renner die veranderde hoe overwinningen werden voorgesteld, vooral op Italiaanse wegen waar geduld en traditie vaak boven durf werden geplaatst.

Geboren in Castenedolo, Lombardije, brak Dancelli in de jaren zestig door als een renner met een zeldzame veelzijdigheid. Hij bezat het motorvermogen van een etappenrenner, de tactische intelligentie van een klassiekerspecialist en de moed van een echte aanvaller. Zijn palmares vertelt slechts een deel van het verhaal: 11 etappezeges in de Giro d’Italia, een etappezege in de Tour de France, eindwinst in Tirreno Adriatico, en overwinningen in prestigieuze wedstrijden zoals La Flèche Wallonne. Deze resultaten alleen al verzekeren hem een gerespecteerde plaats in de wielergeschiedenis. Toch wordt de naam Dancelli boven alles met eerbied uitgesproken om één enkel moment.
Op 19 maart 1970 deed Michele Dancelli het ondenkbare in Milaan Sanremo.
Zeventien jaar lang hadden Italiaanse fans gewacht op een landgenoot die La Primavera kon winnen. Buitenlandse renners domineerden, en het geloof was weggeëbd. Toen viel Dancelli aan niet op de Poggio, niet in zicht van de finish, maar met nog 70 kilometer te gaan. Het was een daad van verzet tegen de conventies, tegen berekening en tegen de kansen. Alleen, met het hoofd naar beneden en met onverzettelijke vastberadenheid, reed hij de geschiedenis tegemoet.
Toen hij Via Roma opdraaide, sloeg ongeloof om in pure, ongefilterde vreugde. De foto van Dancelli die de finish overschrijdt armen omhoog, gezicht verlicht door verbazing en geluk werd onsterfelijk. Het was niet alleen de overwinning van een renner, maar de ontlading van een nationaal verlangen. Dat beeld behoort nog altijd tot de meest iconische in de wielersport: het moment waarop Italië Sanremo heroverde door moed in plaats van geduld.
Dancelli’s carrière speelde zich af in een gouden maar meedogenloos tijdperk van de sport, waarin hij tegen legendes reed en de ontberingen doorstond van een tijd waarin wielrennen alles eiste en weinig bescherming bood. Hij reed met klasse in plaats van lawaai, met vertrouwen in plaats van arrogantie. Zelfs in nederlaag behield hij zijn waardigheid een eigenschap die hem diep respect opleverde bij ploegmaats, rivalen en tifosi.
Na zijn afscheid bleef Dancelli een hoeder van het wielerherinnering, een levende brug naar een tijdperk waarin instinct en moed nog draaiboeken konden herschrijven. Zijn nalatenschap zit niet alleen in statistieken of trofeeën, maar in inspiratie. Elke lange aanval, elke renner die het waagt vroeg te gaan in Sanremo, draagt een spoor van Michele Dancelli’s geest met zich mee.
Vandaag herdenkt het wielrennen hem niet met stilte, maar met dankbaarheid. Dankbaarheid voor de schoonheid die hij de sport schonk, voor de hoop die hij terugbracht, en voor dat eeuwige moment op Via Roma — bevroren in vreugde, voor altijd rijdend vóór het peloton.
Addio, Michele. Je wielen blijven draaien in de geschiedenis.🕯️🚴♂️














