In de stralende nasleep van de Tour de France Femmes 2025, terwijl Pauline Ferrand-Prévot genoot van de glans van haar historische overwinning, stond ze oog in oog met een van de iconen van het hedendaagse wielrennen: Tadej Pogačar.
De twee kampioenen, elk gekroond in hun respectieve wedstrijden slechts een week van elkaar verwijderd—Ferrand-Prévot op de koninginrit van het vrouwenpeloton en Pogačar opnieuw gehuld in het geel in de Tour voor mannen—kruisten elkaar op de serene wegen van Monaco, in een passend hoofdstuk van wederzijds respect en inspiratie.
Ferrand-Prévot, pas triomfantelijk en haar “fangirl”-moment omarmend, plaatste met oprechte vreugde op Instagram:
Luisteren naar Tadej’s post-Tour-advies was inspirerend. En natuurlijk moest ik om een foto vragen #fangirlproblems.
In dat moment noemde de Franse kampioene Pogačar niet alleen een kampioen ze prees zijn leiderschap, erkende zijn ervaring en verhief hem met bewondering. Haar woorden, hoewel luchtig, waren doordrenkt van respect.
Waarom Pauline Ferrand-Prévot’s stille eerbetoon telt
1.Van de ene Tour-winnaar naar de andere
Beiden leefden op een golf van recente overwinningen—Ferrand-Prévot die geschiedenis schreef als de eerste Française die de Tour de France Femmes won sinds de heropleving, en Pogačar die zijn nalatenschap verstevigde met een vierde Tour de France-titel bij de mannen. Hun ontmoeting was meer dan toevallig; het was symbolisch—een teken van wederzijdse erkenning tussen sleutelfiguren in het mannen- en vrouwenwielrennen.
2. Ervaring ontmoet ambitie
Door zijn post-Tour-advies “inspirerend” te noemen, benadrukte Ferrand-Prévot meer dan alleen Pogačar’s prestaties—ze verwees naar het mentorschap en de wijsheid die een meervoudig Grand Tour-winnaar met zich meebrengt. Voor iemand die in 2025 terugkeerde naar het wegwielrennen en de Tour de France Femmes wilde veroveren, waren zulke woorden krachtige aanmoediging.
3.Een persoonlijk tintje
De opmerking “Ik moest natuurlijk om een foto vragen” is simpel, speels en diep menselijk. Hier erkende ze niet alleen zijn titels—ze koos ervoor hem te vieren als persoon, als gelijke en als rolmodel. Dat gebaar zelf is een erkenning van kampioenschap in de meest authentieke zin.
Met een paar warme, oprechte woorden noemde Pauline Ferrand-Prévot Tadej Pogačar een kampioen. Ze erkende zijn begeleiding als “inspirerend” en vereeuwigde hun band met een spontane foto en speelse ondertitel. Het ging niet om formaliteit—het was de nederige erkenning tussen kampioenen, over genderlijnen en wielerdisciplines heen, in een moment dat sportiviteit, respect en bewondering samenvatte.
