Slechtste. Party-muil. Ooit.” – De kus die Charlotte Sieben wakker schudde: geen feestbeest, wel een onverbeterlijke romanticus
Er zijn bekentenissen die je doen glimlachen, en er zijn bekentenissen die zachtjes iets in je eigen kompas verzetten. De openhartigheid van Charlotte Sieben – bekend van Familie – in Humo doet allebei. Ze blikt niet alleen terug op haar “slechtste tongkus ooit”, ze fileert ook met ontwapenende humor het beeld van de onstuitbare vrijgezelle die van avontuur naar avontuur springt. Spoiler: dat is zij niet, en net dáár schuilt haar charme.
De kus die alles kantelde
Na een pijnlijke breuk in haar studententijd Journalistiek besluit Charlotte het roer om te gooien: “Antwerpen, maak je borst maar nat, hier komt Charlotte!” Een week later volgt de eerste “party-muil” – en meteen ook de laatste van dat kaliber. “Slechtste. Party-muil. Ooit,” vertelt ze. “Halverwege riep ik een time-out in: ‘Doe eens kalm! Wat ben je verloren in mijn mond?’”
Wanneer zelfs dat geen beterschap brengt, kiest ze voor het eerlijkste plan: naar huis gaan. De ochtend erna voelt ze zich “onkuis”. Niet omdat er “grote dingen” gebeurden, maar omdat het simpelweg níét bij haar paste: tongen met een onbekende, zonder connectie.
“Ik ben een preut – en een romantica”
Charlotte noemt zichzelf lachend “een preut”, maar plaatst daar meteen haar eigen definitie naast: “Ik wil mezelf grootse liefdes gunnen. Geborgenheid. Diepgang. Een connectie. Oppervlakkige onenightstands zeggen mij niks.”
Het is geen preutsheid uit schroom, wel een bewuste keuze. Ze wil voelen dat iets ergens over gáát: dat een kus meer is dan techniek, dat nabijheid een verhaal heeft, dat verlangen tijd mag nemen.
Het einde van het feestbeest-script
Ze probeerde het “feestbeest-script” even aan – omdat de omgeving dat soms lijkt te verwachten na een break-up. Maar het kostuum zat te strak. “Ik wilde graag die vrijgezelle vrouw zijn die van het ene avontuur in het andere buitelt, maar ik heb echt niks meegemaakt.” En dan volgt de zinnenprikkelende anticlimax die tegelijk bevrijdend klinkt: “En eigenlijk is dat zo wel prima.”
In één zin fileert ze een hardnekkig cliché: dat vrijheid = veelheid. Voor Charlotte is vrijheid eerder afstemming: durven kiezen voor wat klopt, ook als dat minder spectaculair oogt op café of in een Instagram-story.
Waarom dit blijft hangen
Het verhaal is geestig – de time-out middenin die rampzalige kus is pure komedie – maar het resoneert omdat het zacht en radicaal tegelijk is. Zacht, omdat ze niemand veroordeelt; radicaal, omdat ze haar eigen grens helder neerlegt.
Ze zegt eigenlijk: romantiek is geen zwakte, traagheid geen gebrek, kiezen voor diepgang is óók spannend. Het maakt haar niet minder vrij, maar net vrijer.
De les achter de lach
Wat blijft er na de punchlines over? Een eenvoudige, krachtige boodschap: je hoeft geen hoofdrol te spelen in iemand anders’ idee van plezier. Echte chemie laat zich niet forceren. En soms is de slechtste kus precies de beste wake-upcall: terug naar jezelf, naar wat je écht wil voelen, geven en krijgen.
Charlotte Sieben bewijst dat het moedig is om niet te doen wat “hoort”, en dat trouw blijven aan je verlangen naar echte liefde nooit uit de mode raakt – zelfs niet in een wereld die vaak het luidste verhaal beloont.
