Tadej Pogačar won Parijs-Roubaix niet, wat bewijst dat hij toch ook maar een mens is, maar zijn optreden in de Hel van het Noorden onderstreepte opnieuw zijn grootsheid.
De Sloveen had weinig te winnen en veel te verliezen door Parijs-Roubaix toe te voegen aan zijn voorjaarsprogramma. Een zware valpartij had zijn én UAE Team Emirates-XRG’s Tour de France-ambities kunnen ontsporen. Maar Pogačar houdt van koersen en van nieuwe uitdagingen, dus trotseerden ze de bezorgdheid binnen het team om toch op te lijnen in Compiègne.
Hij was opnieuw overdreven agressief, en zijn gretigheid en onervarenheid in deze specifieke koers zorgden ervoor dat hij te hard een kasseibocht in dook tijdens het Pont-Thibaut à Ennevelin-sector op 38 km van de finish. Hij sloeg over zijn stuur en verloor zijn ketting. Hij verloor een fatale 15 seconden op Mathieu van der Poel (Alpecin-Deceuninck), die daarna nooit meer werd teruggezien.
Hoe Tadej Pogačar’s deelname aan de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix alles verandert
**Was de Ronde van Vlaanderen Pogačar’s zwaarste Monument-overwinning tot nu toe? Teamgenoten vielen uit, concurrenten boden hardnekkig weerwerk**
Pogačar reed één ronde op de wielerbaan en finishte op 1:18 achterstand van de Nederlander, maar kreeg wel een staande ovatie van het enorme publiek. De voorpagina van L’Équipe op maandag noemde hen de ‘géants du nord’, met een grote foto van hun omhelzing na afloop, vol respect en wederzijdse grootsheid. GOAT herkent GOAT, zoals ze zeggen.
Pogačar en Van der Poel hebben nu elk acht Monumenten gewonnen en het voorjaar van 2025 gedomineerd. Pogačar won Strade Bianche en gebruikte zijn klimtalent om met een solo-aanval de Ronde van Vlaanderen te winnen. Van der Poel gebruikte zijn superieure eindsprint om Milaan-San Remo te winnen en zijn betere fietsbeheersing om over het Roubaix-kasseienveld te zweven richting winst.
Pogačar is de huidige wereldkampioen, en nam de regenboogtrui een jaar nadat Van der Poel hem in Glasgow versloeg. Zelden hebben twee renners het voorjaar zo verdeeld en gedomineerd als deze twee. Ze zijn, zoals L’Équipe het stelde, de giganten van hun generatie, elk met hun eigen stijl maar even veelzijdig. Van der Poel won zeven wereldtitels veldrijden en zou zeker nog een mountainbiketrui kunnen toevoegen aan zijn gravelwereldtitel van 2024.
De Nederlandse krant *De Telegraaf* gebruikte een voetbalmetafoor en omschreef hen als de Leo Messi en Cristiano Ronaldo van het wielrennen. In wielertermen zijn ze de Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck van hun tijd; de ene een alleswinnaar, de ander zijn uitdager – allebei in staat om de besten te kloppen.
Pogačar stond opnieuw op de lagere treden van het podium, net als in Milaan-San Remo, maar hij is de Merckx van zijn generatie. Grootsheid is moeilijk te meten, maar Pogačars talent en palmares spreken boekdelen, met zijn persoonlijkheid en bescheidenheid als extra troeven.
De laatste Tour de France-winnaar die op het podium van Parijs-Roubaix stond, was Laurent Fignon in 1988. Pogačar’s grootsheid blijkt uit zijn veelzijdigheid, zijn liefde voor de uitdaging en zijn pure koersplezier.
Sinds het tijdperk van Fignon, en na de uitwassen van het EPO-tijdperk, is het profwielrennen hypergespecialiseerd geworden. Team Sky richtte zich volledig op de Tour de France en won die herhaaldelijk, waardoor concurrenten zich ook op juli moesten toeleggen.
Bradley Wiggins, Chris Froome en zelfs Geraint Thomas lieten andere doelen varen, vielen dramatisch af, brachten lange periodes op hoogte door en kozen voor een uitgekiende, smalle focus. Hun succes legitimeerde die keuze, maar creëerde een peloton van eenzijdige renners.
Pogačar heeft dat stereotype doorbroken. Hij rijdt én wint van februari tot oktober. Hij stemt zijn seizoen zorgvuldig af, maar wil alles winnen. Hij schudt het wielrennen wakker, moderniseert het en brengt het tegelijkertijd terug naar zijn roots – met telkens opnieuw een ongelooflijke prestatie. We zijn getuige van grootsheid terwijl hij wielergeschiedenis schrijft.
Als de One Cycling-hervormingen de sport echt willen moderniseren, zouden ze Pogačar’s ambities moeten volgen en renners verplichten om een bijna-volledig WorldTour-kalender te rijden. Jonas Vingegaard (Visma-Lease a Bike) en Primož Roglič (Red Bull-Bora-Hansgrohe) mogen Parijs-Roubaix eventueel overslaan, maar zouden alle andere grote wedstrijden moeten rijden. Haal hen van de Teide en Sierra Nevada en geef hen rugnummers. De fans verdienen topduels week na week, niet enkel in juli.
Hoogtestages verbeteren bloedwaarden, en trainen mag dan wetenschappelijker zijn dan koersen, ze beperken de kansen op grootsheid. Vraag het maar aan Wout van Aert (Visma-Lease a Bike). Hij zette alles op alles voor de Ronde en Roubaix, miste Milaan-San Remo om te trainen, en beleefde een miserabele paasweek, met meer twijfel en oproepen om vaker te koersen als gevolg.
Pogačar heeft vier grote rondes gewonnen, maar ook een indrukwekkende reeks Monumenten en eendagskoersen. Hij won de Tour, de Giro, en de Vuelta lijkt onvermijdelijk op weg naar vijf Tourzeges.
Milaan-San Remo ontsnapt hem nog, maar die overwinning komt er zeker. Zijn tweede plaats op zondag bewees dat spiermassa, brede schouders en brute kracht niet nodig zijn om Parijs-Roubaix te winnen. Een supergetalenteerde renner van 66 kg kan ook meestrijden om de overwinning. Pogačar zal zeker elk voorjaar terugkeren naar Noord-Frankrijk tot hij de kasseitrofee in handen heeft.
Pogačars veelzijdigheid betekent dat zijn voorjaar niet stopt bij Roubaix. Terwijl Van der Poel geniet van een golfpartijtje en anderen hun fysieke en mentale wonden likken, trekt Pogačar dit weekend alweer naar Noord-Europa voor de Ardennenklassiekers.
Hij staat gepland voor de Amstel Gold Race op zondag, daarna de Waalse Pijl midden in de week, en vervolgens Luik-Bastenaken-Luik. Misschien voegt hij wel een Ardense trilogie toe aan zijn palmares. Veel succes gewenst aan Remco Evenepoel (Soudal-Quickstep), Thibau Nys (Lidl-Trek), Marc Hirschi (Tudor Pro Cycling), en iedereen die hem daar wil bekampen.
“Als zijn carrière erop zit, zal het zoals bij Merckx zijn,” zei Van der Poel zondag over Pogačar. “Hij is pas 26, dus er komt nog zoveel meer aan.”
Alpecin-Deceuninck-manager Philip Roodhooft was blij om Mauro Gianetti’s moment in de Roubaix-podiumzone te stelen en een derde opeenvolgende overwinning te vieren, maar erkende ook Pogačars grootsheid.
“We kunnen niets anders dan hem respecteren en onze hoed afnemen,” zei Roodhooft in het midden van het vélodrome.
“Het feit dat hij hier al aan de start stond, verdient respect. Wat hij probeerde in de koers, verdient nog meer respect. Hoe hij strijdt, voegt zoveel waarde toe aan de sport en de wielergeschiedenis.”
