Gedurende zijn hele carrière is Wout van Aert een man geweest die altijd onderweg was. Van de voorjaarsklassiekers tot de Tour de France en verder: de Belgische allrounder had zelden de luxe om de knop volledig uit te zetten. Maar nu het doek valt over zijn veeleisende seizoen 2025, gunt Van Aert zichzelf eindelijk ademruimte – en belangrijker nog: de rol waaraan hij al zo lang meer tijd wil besteden, die van vader.
“Nu kan ik eindelijk eens echt vader zijn,” zei hij met een mix van opluchting en verwachting na zijn laatste koers van het jaar. Die uitspraak weerspiegelt het delicate evenwicht tussen professionele ambitie en persoonlijke verantwoordelijkheid waar zoveel topsporters mee worstelen. Voor Van Aert, wiens consistentie en onbaatzuchtige werk vaak bepalend waren voor teamzeges meer dan voor individuele successen, betekent het naseizoen meer dan enkel rust – het is een kans om opnieuw verbinding te maken met het gezinsleven, ver weg van de stopwatch en de spotlights.
Het schema van de Belg in 2025 was genadeloos: gekenmerkt door zelfopoffering in grote rittenkoersen en zichtbaar leiderschap in eendagswedstrijden. Hoewel hij sterke resultaten neerzette, draaide zijn rol vaak rond het ondersteunen van ploeggenoten en het voorbereiden van anderen op de overwinning. Een positie die hij heeft omarmd, maar die wel ten koste ging van tijd thuis. Nu, met maanden zonder trainingskampen en wedstrijden, verlegt Van Aert zijn prioriteiten.
Hij sprak eerder al over hoe het vaderschap zijn kijk op het leven heeft veranderd. “Wielrennen is mijn job, maar familie is wie ik ben,” zei hij ooit. Die woorden klinken nu nog sterker door, nu hij uitkijkt naar ochtenden die niet worden bepaald door de wekker voor een training, maar door het gelach van zijn zoon. In veel opzichten gaat deze pauze niet alleen om herstel, maar ook om herbronning – een herinnering aan het leven buiten het peloton.
Fans speculeren misschien wat dit naseizoen betekent voor zijn sportieve toekomst. Op 31-jarige leeftijd verkeert Van Aert nog steeds in zijn sportieve hoogtepunt, maar de eisen van het balanceren tussen professionele intensiteit en vaderschap hebben zijn kijk op succes veranderd. Het winnen van monumenten en WorldTour-koersen blijft belangrijk, maar de herinnering aanwezig te zijn bij mijlpalen thuis weegt steeds vaker even zwaar – of zelfs zwaarder. De Belg lijkt zich te hebben verzoend met die evolutie, meer vastbesloten om balans te vinden dan om elke mogelijke uitslag na te jagen.
Het naseizoen zal bestaan uit vakanties, tijd met zijn vrouw en zoon en, zoals hij met een glimlach aangaf, “zeker enkele weken zonder de fiets aan te raken.” Voor iemand wiens leven draaide rond wattages, herstelschema’s en aerodynamica, is zo’n afstand nemen niet enkel verfrissend – het is noodzakelijk.
Van Aerts woorden herinneren de wielerwereld eraan dat zelfs haar sterkste kampioenen menselijk zijn. Achter de onverzettelijke kracht op kasseien en beklimmingen schuilt een vader die, voor één keer, gewoon aanwezig kan zijn. Terwijl hij deze herfst afstand neemt van de competitie, jaagt Van Aert niet op zeges of records. In plaats daarvan jaagt hij iets duurzamers na: de kans om er volledig, zonder compromis, te zijn als vader.
