Het seizoen 2025 is het jaar van Tadej Pogačar en dat is misschien niet alleen maar goed nieuws voor het wielrennen. Met overwinning na overwinning van de Giro d’Italia tot de Europese kampioenschappen, en vrijwel elke grote koers waarin hij start – heeft de Sloveense superster een niveau van superioriteit bereikt dat volgens sommige kenners “te veel van het goede” dreigt te worden.
Voormalige profs en analisten beginnen ongemakkelijke vragen te stellen: Is Pogačar te dominant geworden voor het evenwicht in de sport? Een commentator zei het onomwonden: “Misschien heeft het wielrennen een probleem. Als één renner alles wint, verdwijnt de onvoorspelbaarheid en daarmee ook een deel van de magie.
Op slechts 27-jarige leeftijd heeft Pogačar al herschreven wat mogelijk is. Zijn prestaties in 2025 zijn buitenaards te noemen: een verpletterende zege in de Giro, een Tour de France waarin alleen ziekte hem van een nieuwe dubbel hield, en een indrukwekkende solo-overwinning op het EK, waarbij wereldtoppers als Remco Evenepoel en Jonas Vingegaard kansloos bleven. Zijn combinatie van klimkracht, tijdritmeesterschap en tactisch inzicht maakt van de meeste koersen een strijd om de tweede plaats.
Wielerfans houden van grootheid, maar dominantie kan ook tot vermoeidheid leiden. De sport heeft eerder tijdperken van overheersing gekend denk aan Eddy Merckx in de jaren 70, Miguel Indurain in de jaren 90, of Chris Froome en zijn Sky-trein een decennium geleden maar Pogačar is door zijn veelzijdigheid en charme een ander fenomeen. Hij wint monumenten als Luik Bastenaken Luik met bravoure, rittenkoersen met intelligentie, en doet het allemaal met een glimlach. Toch blijft de vraag: waar is de concurrentie?
Sommige analisten stellen dat het probleem niet bij Pogačar zelf ligt, maar bij het kwaliteitsverschil tussen hem en de rest. “Je kunt hem niet verwijten dat hij uitzonderlijk is,” zei een voormalig prof op Eurosport. “Maar als Evenepoel, Vingegaard en Roglič hem niet kunnen bijbenen, zitten we duidelijk in een éénmansera. Dat is niet gezond voor de spanning.”
Fans op sociale media hebben gemengde gevoelens. Terwijl velen zijn klasse bewonderen, geven anderen toe dat de spanning verdwenen is. “Je weet al dat hij op de laatste klim zal aanvallen, en niemand kan volgen,” schreef een kijker. “Het is indrukwekkend maar voorspelbaar.”
De UAE Team Emirates kopman zelf wuift de kritiek weg. “Ik hou gewoon van koersen,” zei hij onlangs. “Als ik win, is dat omdat ik alles geef. De anderen zullen ook sterker worden.”
Maar achter de bewondering schuilt ongerustheid. De sport leeft van rivaliteit – Coppi tegen Bartali, Hinault tegen LeMond, Contador tegen Schleck. Zonder een vaste uitdager voor Pogačar dreigt het wielrennen die verhalende spanning te verliezen.
Zoals een expert het samenvatte: “We kijken onmiskenbaar naar grootheid. Maar als elke koers een formaliteit wordt, haken fans misschien af. De sport heeft zijn helden nodig – én hun uitdagers.”
Voorlopig dendert de dominantie van Pogačar onverminderd voort. De vraag is niet langer of iemand hem kan kloppen – maar of het wielrennen als spektakel hem nog kan bijhouden.
