Voor Tadej Pogačar heeft wielrennen altijd over meer gegaan dan over overwinningen, podia of gele truien. Het gaat over liefde, toewijding en het nastreven van uitmuntendheid – kwaliteiten die ver uitstijgen boven het parcours. Onlangs sprak de Sloveense kampioen met ongefilterde emotie over zijn rol als vader, en bood hij een blik op de zachte kant van een van de felste concurrenten in het peloton. *“Mijn kind is al een winnaar,”* verklaarde Pogačar, een uitspraak die zwaarder weegt dan welke trofee hij ook ooit heeft opgetild.
Die uitspr
aak weerspiegelt Pogačars overtuiging dat winnen niet beperkt is tot als eerste over de finish komen. Voor hem betekent het bestaan van zijn kind al een triomf: een overwinning van leven, liefde en veerkracht. Voor een man wiens leven werd gedomineerd door professionele prestaties, heeft het vaderschap een ander soort succes gebracht – een die niet kan worden gemeten met een stopwatch of koersverslag.Sinds zijn opkomst aan de wereldtop van het wielrennen wordt Pogačar vaak omschreven als kalm, beheerst en volwassen voor zijn leeftijd. Toch merken de mensen om hem heen dat het vaderschap zijn gevoel voor perspectief heeft verdiept. Waar hij vroeger elke tegenslag als een verlies zag, ziet hij nu uitdagingen als lessen die niet alleen hem vormen, maar ook het voorbeeld dat hij aan zijn kind wil geven. “Wielrennen geeft me discipline, maar vaderschap geeft me een doel,” deelde hij mee.
De 25-jarige Sloveen heeft de Tour de France al twee keer gewonnen, in Parijs het geel gedragen en naast legendes van de sport gestaan. Toch geeft hij toe dat geen enkele medaille zo glanst als de kleine overwinningen die hij thuis meemaakt – of het nu de eerste glimlach is, de eerste stapjes, of de eenvoudige vreugde om zijn kind te zien opgroeien. “Elke dag voelt als een podiumceremonie wanneer ik naar mijn gezin kijk,” zei hij warm.
In de competitieve wereld van het wielrennen, waar de druk meedogenloos is en de offers ontelbaar, vragen velen zich af hoe Pogačar zijn dubbele leven als atleet en ouder in balans houdt. Zijn antwoord is eenvoudig: steun en dankbaarheid. Urška Žigart, zijn langdurige partner en eveneens professioneel wielrenster, staat hem bij in elke stap. Samen zorgen ze ervoor dat hun kind niet alleen opgroeit tussen kampioenen in de sport, maar ook tussen kampioenen in karakter.
Toen hem werd gevraagd wat hij hoopt voor de toekomst van zijn kind, maakte Pogačar duidelijk dat trofeeën en onderscheidingen niet zijn doel zijn. Hij hoopt vooral dat zijn kind leert leven met moed, vriendelijkheid en veerkracht. “Als mijn kind opgroeit tot een gelukkig, meelevend en sterk mens, dan heeft hij al gewonnen,” benadrukte Pogačar.
Die filosofie weerspiegelt de waarden die hij ook in het peloton uitdraagt: nederigheid, hard werken en het geloof dat grootsheid van binnenuit komt. Voor fans is het gemakkelijk om Pogačars grootsheid te meten aan de kilometers die hij aflegt en de overwinningen die hij behaalt. Maar voor hem ligt het grootste bewijs van succes altijd thuis.
“Mijn kind is al een winnaar,”* herhaalt hij, niet als een opschepperij, maar als de waarheid van een trotse vader – een waarheid die het wielrennen overstijgt en de essentie raakt van wat het betekent een betekenisvol leven te leiden.
