In Familie staat een nieuwe emotionele storm op uitbreken, en dit keer bevindt Jan zich opnieuw midden in het oog van de orkaan. Wat begint als een schijnbaar vriendelijke geste van Mathias verandert al snel in een gevaarlijke zet waarvan Jan onmiddellijk aanvoelt dat er méér achter zit dan een simpel uitje.
Het moment waarop Mathias twee concerttickets in Jans handen duwt, lijkt op het eerste gezicht hartelijk. Maar zijn veelzeggende glimlach, bijna te gecontroleerd, te berekend, doet alle alarmbellen afgaan. “Neem Nora mee,” zegt hij, niet als een suggestie, maar als een opdracht. Jan voelt de spanning meteen in zijn nek kruipen. Waarom Nora? Waarom nu? En waarom zo nadrukkelijk?
Hoewel Mathias’ toon ontspannen klinkt, leest Jan de onderliggende boodschap. Hij kent Mathias al lang genoeg om te weten dat die nooit zomaar iets doet. Elke zet die hij doet, past in een groter plan — en precies dat maakt Jan onrustig. Het voelt als een test. Of erger nog: als een manoeuvre die hem in een ongemakkelijke positie moet duwen. Want Mathias weet, misschien beter dan wie ook, hoe complex de situatie tussen Jan en Nora is geworden.
En dat is precies waar het wringt. Jan worstelt al langer met gevoelens die hij niet zou mogen hebben. Niet voor Nora. Niet nu. Niet in zijn situatie. Iedere keer dat hun paden kruisen, voelt hij hoe de grond onder zijn voeten minder stabiel wordt. Eén blik van Nora, één onschuldige aanraking, één gesprek te veel… en alles kan ontsporen.
Daarom vertrouwt hij de plotse generositeit van Mathias geen seconde. Waarom wil hij dat Jan net met Nora naar dat concert gaat? Probeert hij hen dichter bij elkaar te brengen? Wil hij zien wat er gebeurt wanneer Jan onder druk staat? Of probeert hij Jan te observeren, uit te dagen, misschien zelfs in een val te lokken? Jan weet het niet — en dat maakt het alleen maar angstaanjagender.
Wat hij wél weet, is dat één verkeerde keuze verregaande gevolgen kan hebben. Zijn huwelijk kan instorten. Zijn reputatie kan onherstelbare schade oplopen. En zijn eigen gemoedsrust, die laatste dunne draad waaraan hij zich vasthoudt, kan voorgoed knappen. De verantwoordelijkheid voelt als een gewicht dat steeds zwaarder wordt. Terwijl Mathias’ ondoorgrondelijke glimlach blijft nazinderen in zijn gedachten, beseft Jan dat hij zich in een spel bevindt waarvan hij de regels niet kent — en waarvan Mathias duidelijk de touwtjes in handen houdt.
Wat Mathias precies verbergt, blijft voorlopig een raadsel. Maar één ding is zeker: met deze schijnbaar onschuldige zet heeft hij een lont aangestoken die elk moment vuur kan vatten. En wanneer dat gebeurt, zal niets nog hetzelfde zijn
