Het breekt mijn hart om te horen dat Jasmijn Van Hoof zich zo neerslachtig voelt door de harde kritiek die ze heeft gekregen op haar rol als Stefanie in *Familie*. Zo vaak vergeten mensen dat er achter elk personage op het scherm een echt mens schuilt — iemand die zijn tijd, energie, talent en stukjes van zijn eigen ziel geeft om een fictief leven tot het onze te maken. Jasmijn stapte jaren geleden in de schoenen van Stefanie, en of je nu houdt van wat het personage doet of niet, het vergt moed en vakmanschap om die verantwoordelijkheid week na week te dragen.
Wat ech
t pijnlijk is, is hoe gemakkelijk mensen de lijn tussen acteur en personage vervagen. Ze vergeten dat verhaallijnen worden geschreven door scenaristen en vormgegeven door regisseurs en producenten — de acteur is het gezicht, het kanaal waarop we al onze frustraties en projecties richten. En als het personage keuzes maakt die de kijkers niet bevallen, krijgt de acteur te vaak de schuld. Het is oneerlijk. Het is gemakzuchtig. En het is diep kwetsend als het keer op keer gebeurt, vooral in dit tijdperk van sociale media waarin negatieve stemmen het luidst lijken te schreeuwen.Wat dit nog triester maakt, is dat Jasmijn duidelijk geeft om wat ze doet. Ze geeft om haar werk, om hoe haar vertolking mensen raakt, om hoe het publiek zich met Stefanie verbindt. Ze klokt niet zomaar in om haar tekst op te zeggen — ze geeft een deel van zichzelf om Stefanie geloofwaardig, feilbaar, herkenbaar, irritant, innemend, echt te maken. En het kost ontzettend veel emotionele energie om steeds weer volledig op te dagen terwijl je weet dat sommige mensen alleen maar wachten om je neer te halen om dingen waar je zelf niet eens controle over hebt.
Ik wou dat meer mensen even zouden pauzeren voordat ze een gemeen bericht typen of een gemene mening delen. Ik wou dat ze zich zouden herinneren dat hun woorden een levend, ademend mens bereiken met gevoelens, angsten en onzekerheden — net als zijzelf. Kritiek hoort bij het vak, ja, maar wreedheid zou dat niet moeten zijn. Er is een groot verschil tussen doordachte feedback op een verhaallijn en persoonlijke aanvallen die de acteur raken.
Aan Jasmijn: ik hoop dat je onthoudt dat er voor elke luide criticus zoveel stille fans zijn die je bewonderen, die zich herkennen in Stefanie, die troost, afleiding en misschien zelfs moed vinden in jouw werk. Jij hebt Stefanie een kloppend hart gegeven — iets wat alleen een toegewijde acteur kan doen. Houd je hoofd hoog, ook als de woorden pijn doen. Zorg voor je geest en bescherm je passie, want jouw talent verdient het om te groeien, niet om te krimpen onder het gewicht van negativiteit.
Misschien zullen mensen op een dag twee keer nadenken voor ze de mensen afbreken die hun favoriete programma’s mogelijk maken. Tot die tijd hoop ik dat Jasmijn kracht vindt in de liefde die ze heeft verdiend, het vak dat ze blijft verfijnen, en in de talloze momenten waarop haar werk iemands dag stilletjes net iets mooier heeft gemaakt.
