Al bijna tien jaar was Marta Cavalli een van de grootste lichtpunten in het Italiaanse vrouwenwielrennen: een sierlijke klimmer, een onverzettelijke vechtster en de renster die de hoop van haar land door de hoogste bergen van de sport droeg. Maar nu, op slechts 27-jarige leeftijd, heeft Cavalli besloten te stoppen. Ze geeft toe dat de fysieke littekens en de emotionele tol van herhaalde blessures haar hebben uitgeput.
“Het gaat niet alleen om mijn lichaam,” bekende ze in een interview waarin ze haar afscheid aankondigde. “Het gaat om mijn geest. Ik voel me niet langer deel van deze wereld.” Haar woorden komen binnen met hetzelfde gewicht als haar versnellingen ooit op de steilste beklimmingen—een mengeling van verdriet, berusting en onmiskenbare waarheid.
Cavalli’s loopbaan beloofde zoveel. In 2022 brak ze door naar de absolute top, met winst in La Flèche Wallonne Féminine dankzij een perfect getimede demarrage op de Muur van Hoei, gevolgd door een indrukwekkende triomf in de Amstel Gold Race. Diezelfde lente stond ze bekend als de felste rivale van Annemiek van Vleuten, en dwong ze de Nederlandse legende tot het uiterste in de Ardennen. Voor Italië, dat al lang snakte naar een dominante vrouwelijke klassementsrenster, leek Cavalli het begin van een nieuw tijdperk te markeren.
Maar het lot in het wielrennen is broos. In de zomer van 2022 werd Cavalli zwaar getroffen door een val in de Tour de France Femmes. Hoewel ze haar carrière met moed hervatte, verdwenen de gevolgen nooit volledig. Hersenschuddingen, terugkerende blessures en de lange schaduw van herstel zorgden ervoor dat ze haar oude zelf achterna moest jagen in plaats van vrij te koersen. Elke comeback vroeg bovenmenselijke inspanning; elke tegenslag sneed dieper.
Het peloton wordt vaak geromantiseerd als een familie, maar in werkelijkheid is het een meedogenloze plek. De sport evolueert snel, met constant nieuwe talenten. Cavalli, ooit de onbevreesde aanvaller, moest haar inspanningen afwegen, luisteren naar de waarschuwingen van haar lichaam en de wrede vraag onder ogen zien die elke atleet vroeg of laat tegenkomt: wanneer is het genoeg?
Haar aankondiging weerspiegelt meer dan alleen fysieke pijn—het gaat ook om de eenzaamheid van gevangen zitten tussen vroegere glorie en huidige worsteling. “Wanneer je hetzelfde vuur niet meer voelt, wanneer elke koers als een te hoge berg aanvoelt, dan weet je het,” legde Cavalli uit. “Ik heb alles gegeven, maar ik kan niet blijven leven, half in pijn, half in angst.”
Voor het Italiaanse wielrennen is haar afscheid een bitterzoet moment. Ze laat niet alleen resultaten achter—klassiekeroverwinningen, podia en sterke prestaties in grote rondes—maar ook de herinnering aan haar elegantie op de fiets. Trainingspartners herinneren zich haar nederigheid, haar steun en haar koppige veerkracht. Voor fans belichaamde ze hoop: het bewijs dat Italië nog altijd kampioenen kon voortbrengen in het vrouwenpeloton.
Nu Cavalli stopt, moet de sport stilstaan bij de wrede balans die ze van haar atleten vraagt: de glorie van het ene seizoen kan door een val het volgende jaar worden uitgewist. Toch is wielrennen, hoe hard ook, diep menselijk, en Cavalli’s besluit is er een van moed. Door vrede te kiezen boven eindeloze comebacks, schrijft ze haar laatste hoofdstuk met eerlijkheid.
Haar naam blijft gegrift in het geheugen van die lentedagen in 2022, toen de wereld haar op haar best zag. En misschien, vrij van de pijn van de competitie, vindt Marta Cavalli een nieuwe weg waar haar gevoel van thuis zijn niet langer in twijfel staat.
