Mathieu van der Poel staat bekend om zijn brute kracht, explosieve aanvallen en nietsontziende manier van koersen, maar achter dat stoere uiterlijk klopt het hart van een renner die nooit de mensen vergeet die er het meest toe doen. Nadat hij als eerste over de streep kwam op de tweede etappe van de Tour de France 2025, de armen hoog in de lucht, pauzeerde de Nederlandse superster even, haalde adem en sprak een eenvoudige maar krachtige boodschap uit: *“Ik draag mijn overwinning op aan mijn prachtige koningin.”*
Voor Van der Poel is wielrennen altijd een familiezaak geweest — een erfenis die hij kreeg van zijn legendarische grootvader Raymond Poulidor en vader Adrie van der Poel. Maar in de hectiek van het moderne peloton, waar wattages en tactieken de krantenkoppen domineren, vergeet men soms dat achter elk offer van een renner ook een familie staat die mee offert.
Kort na zijn overwinning sprak Mathieu zichtbaar geëmotioneerd over zijn eerbetoon. *“Zij is mijn rots in de branding,”* zei hij. *“Elke late avond, elke vroege ochtend, elke keer dat ik uitgeput thuiskom van training — zij is er. Zij houdt alles bij elkaar terwijl ik lijnen op de weg achterna jaag. Deze overwinning is voor haar.”*
Hoewel Van der Poel zijn privéleven streng afschermt, weten de mensen die hem goed kennen hoe belangrijk hij zijn relatie buiten de spotlights vindt. Zijn partner, die hij liefdevol zijn *koningin* noemt, staat al jaren aan zijn zijde — bij de triomfen in Monumenten, de regenboogtruien, maar ook bij de onvermijdelijke tegenslagen van valpartijen en nederlagen.
De overwinning zelf was typisch MVDP — gedurfd, perfect getimed en vol flair. Op een etappe met verraderlijke zijwind en chaotische waaiers bleef Van der Poel kalm in de storm. Toen zijn Alpecin-Deceuninck-ploeggenoten hem tot in de laatste kilometers afzetten, vond hij die extra versnelling die alleen kampioenen bezitten. Met nog 200 meter te gaan, plaatste hij zijn kenmerkende versnelling — die vernietigende mix van brute kracht en klinische precisie — en niemand kwam er nog overheen.
Op het podium, met gele bloemen in de hand en het zweet nog op zijn voorhoofd, maakte de Nederlander duidelijk dat dit meer was dan zomaar een dag op kantoor. *“Wielrennen is mijn werk, maar zij geeft het betekenis,”* zei hij, zijn stem even brekend. *“Zonder haar gebeurt dit allemaal niet.”*
Fans zien Van der Poel vaak als een krijger — de man die wedstrijden kan openbreken op de Poggio, over dranghekken springt in modderige veldritten of zij aan zij strijdt met de beste sprinters ter wereld. Maar met dit eerbetoon liet hij de zachte kant zien van een kampioen die beseft dat achter elke medaille en trui iemand thuis wacht — trots, steunend en bereid hem dromen na te laten jagen die zoveel tijd vergen ver van huis.
Terwijl de Tour verder raast en de strijd alleen maar zwaarder wordt, herinneren Van der Poel’s woorden ons eraan dat zelfs de hardste mannen in het peloton altijd een stukje thuis in hun achterzak meedragen — een reden om te lijden, te winnen en alles te delen wanneer de finishlijn vervaagt in de verte.
