Tadej Pogačar staat niet alleen bekend om zijn explosieve kracht op de fiets, maar ook om zijn nederigheid en sportiviteit, waarmee hij de harten van fans en collega-renners heeft veroverd. Die empathische houding kwam duidelijk naar voren toen het nieuws bekend werd dat Remco Evenepoel, een van zijn grootste rivalen en publiekslieveling, de Tour de France 2025 moest verlaten vanwege ziekte.
“Het spijt me echt voor hem,” zei Pogačar plechtig na de vijftiende etappe, met een stem vol teleurstelling en medeleven. “Niemand wil zien dat een renner als Remco op deze manier uit de Tour stapt — hij is zo’n vechter, zo’n talent, en hij verdiende het om te laten zien wat hij in de laatste etappes kon doen.”
Evenepoel, regerend wereldkampioen tijdrijden en een belangrijke klassementskandidaat, reed sterk en hield goed stand in de bergetappes. Velen verwachtten dat de strijd tussen hem en Pogačar juist nu zou losbarsten, nu de beslissende fase van de race begon. Zijn plotselinge terugtrekking door een virale infectie sloeg in als een bom bij fans en mederenners — een harde herinnering dat zelfs de sterksten niet immuun zijn voor de keiharde realiteit van een drieweekse koers.
“We hielden elkaar al die tijd in het oog,” vervolgde Pogačar. “Hij was er altijd, viel aan, zette druk. Als zo iemand moet opgeven, is dat niet alleen een klap voor de concurrentie — het is een klap voor de hele Tour.”
De rivaliteit tussen Pogačar en Evenepoel is de afgelopen jaren gegroeid, gebaseerd op wederzijds respect en bloedstollende duels in meerdere wedstrijden. Maar hun relatie is meer dan alleen een sportieve strijd — ze delen een passie voor de sport en begrijpen als geen ander hoe zwaar deze is.
“Je traint een heel jaar hiervoor. Als het je dan wordt afgenomen, niet door vorm of gebrek aan conditie, maar door ziekte — dat is hartverscheurend,” zei Pogačar. “Ik heb het ook meegemaakt, ik weet hoe het voelt. Ik hoop gewoon dat hij snel herstelt en sterker terugkomt.”
Veel renners in het peloton deelden Pogačars gevoelens. Het uitvallen van Evenepoel zal ongetwijfeld het verloop van de resterende etappes veranderen, maar het herinnert ook pijnlijk aan de kwetsbaarheid achter de kracht die deze atleten dagelijks tonen.
Voor Pogačar blijft de gele trui het doel, maar zijn woorden lieten zien dat een ware kampioen niet alleen groot is in overwinningen — maar ook in mededogen, sportiviteit en het eren van hen die uitvallen, niet door een gebrek aan inzet, maar door brute pech.
“Uiteindelijk,” besloot Pogačar, “zijn we allemaal gewoon renners die dezelfde droom najagen. Als er één valt, voelen we dat allemaal.”
Met die woorden onderstreepte de Sloveen niet alleen zijn dominantie op de fiets, maar ook zijn klasse ernaast — een ware ambassadeur van het wielrennen in elke zin van het woord.
