“Zoals ze zeggen, alles wat mooi is komt ooit tot een einde,” kondigde Woods aan via zijn team Israel-Premier Tech, waarbij hij liet doorschemeren dat hij zal blijven sporten, maar op een andere manier.
“Ik heb nog steeds grote ambities en plannen voor de komende jaren die zullen draaien om het verkennen van nieuwe arena’s in de duursport (ik heb epische plannen, dus blijf op de hoogte). Maar ik heb de beslissing genomen om aan het einde van dit seizoen te stoppen met professioneel wegwielrennen.”
‘De risico’s zijn zo groot, maar de beloningen zijn ongelooflijk’ – Michael Woods leidt Israel-Premier Tech in de jacht op een Touretappe
Michael Woods in de Tour de France
Pogačar haalt bij veel mensen de moed weg’ – Mike Woods blijft jagen op een Touretappe ondanks de dominantie van de leider
Woods zal naar verwachting een emotioneel afscheid beleven in de laatste maanden van het seizoen 2025.
Woods schreef een openhartige blog tijdens de Tour de France van dit jaar, waarin hij vaak de gevaren en eisen van het profwielrennen benadrukte. Op zijn 38e, en na 12 jaar het accepteren van de toenemende druk en risico’s van de sport, heeft hij ingezien dat het genoeg is geweest.
Hij heeft meerdere valpartijen en blessures meegemaakt die zijn zorgen verergerden. Hij brak in maart zijn sleutelbeen en moest vervolgens de Ronde van Zwitserland verlaten met een longinfectie terwijl hij probeerde in vorm te komen voor de Tour de France.
“Ik doe deze sport nu al 11 jaar als professional, en nog eens twee als amateur. De tol die dit op mijn gezondheid heeft geëist is aanzienlijk, en de tijd die ik weg ben geweest van mijn familie is lang.
Vader zijn heeft me in het bijzonder laten zien hoe moeilijk het is om een van de beste renners ter wereld te zijn en tegelijk een goede vader. In tegenstelling tot veel sporten vereist wielrennen door de uitgebreide kalender een eindeloze toewijding.
De afgelopen vijf jaar heb ik vermeden mijn kinderen een kus te geven wanneer ik ze van school ophaal, om te voorkomen dat ik ziek word vlak voor een koers. Dat is vreemd. Vaker dan niet slaap ik in een andere kamer, gescheiden van mijn familie, om mijn slaap te optimaliseren. Elk aspect van mijn leven is onderzocht en geperfectioneerd om mijn fietsprestaties te maximaliseren. Dat allesomvattende streven heb ik met liefde gedaan en ik heb er geen spijt van, maar het is iets wat je slechts een bepaalde tijd kunt volhouden.”
Woods was een wereldklasse loper en begon pas op zijn 25e met wielrennen, maar overwon zijn late instap door razendsnel te leren hoe hij zich in het peloton moest bewegen en succesvol kon koersen op WorldTour-niveau.
Hij klom via de Continentale ploegen op naar het WorldTour-team van Cannondale in 2016. Hij won in totaal 16 wedstrijden, waaronder etappes in de Vuelta a España in 2018, 2020 en 2024, en een Touretappe in 2023. Zijn aanvallende stijl maakte hem gevaarlijk in heuvelklassiekers; zo werd hij tweede in Luik-Bastenaken-Luik 2018 en derde op het loodzware WK van 2018 in Innsbruck, Oostenrijk. Hij was trots om in de zomer van 2024 Canadees kampioen te worden.
“Ik dacht: ‘Ik was ooit een van de beste lopers ter wereld—waarom zou ik dan niet ook een van de beste wielrenners ter wereld kunnen zijn?’” zei Woods.
“Die maximale focus heeft me een bronzen medaille op het WK opgeleverd, een tweede plaats in een monument en een etappezege in de grootste wielerwedstrijd ter wereld. Als je bedenkt dat ik deze sport pas op mijn 25e begon, op een fiets van \$1.000 die ik van mijn ouders kreeg, zonder enige kennis ervan, dan is dat krankzinnig.
Door een ongelooflijke hoeveelheid steun van vele mensen kon ik dat doel verwezenlijken. Ik ben erin geslaagd om een van de beste wielrenners ter wereld te worden, en het is een reis waar ik verdomd trots op ben.”
Woods bedankte zijn vrouw, zijn langdurige coach Paulo Saldanha, de wielergemeenschap van Ottawa, ploegleider Jonathan Vaughters en vele anderen die hem tijdens zijn carrière hebben geholpen.
“Er was een tijd in mijn leven dat ik ’s nachts in bed lag, naar het plafond starend, denkend: ‘Wat heb ik gedaan? Waar ging het mis?’ Om van die plek te komen tot waar ik nu ben, voel ik me eeuwig dankbaar,” legde Woods uit.
“Dus aan alle mensen die me onderweg hebben geholpen—of het nu een simpel bemoedigend bericht was, aanmoedigen langs de kant van de weg, of mensen zoals Nick Vipond en Kevin Field, die niet in lachen uitbarstten toen ik zei dat ik naar de Olympische Spelen van 2016 wilde, of Paulo en Sylvan, de twee mensen die het traject van mijn hele leven hebben veranderd—wil ik zeggen: dank jullie wel. Dank voor alles.”
