Wanneer Mathieu van der Poel aanzet voor een sprint, is het nooit zomaar een race naar de streep — het is een rauwe explosie van kracht, timing en pure lef die fans en rivalen met open mond achterlaat. Vandaag was dat niet anders. In wat alleen maar omschreven kan worden als een krankzinnige laatste versnelling, kwam MVDP als eerste over de streep en schreef hij opnieuw een onvergetelijk hoofdstuk bij in zijn toch al legendarische carrière.
De opbouw naar de finale was de hele dag door gespannen. Het peloton, geteisterd door zijwind en ontsnappingspogingen, was langgerekt en onrustig. Iedereen wist dat als MVDP zich in de laatste kilometer vooraan zou bevinden, hij een bedreiging zou vormen. Maar zelfs weten wat eraan komt, hielp niemand hem tegen te houden.
Terwijl de sprintploegen hun treinen opzetten en de finish naderde, nestelde Van der Poel zich slim in de wielen, loerend als een roofdier dat wacht op het perfecte moment om toe te slaan. Met nog 300 meter te gaan, schoot hij uit het pak. De versnelling was zo bruut dat het leek alsof hij een extra versnelling had gevonden die niemand anders had.
Heel even leek het onmogelijk dat hij die snelheid kon volhouden. Jasper Philipsen en Wout van Aert gooiden alles in de strijd, maar MVDP was onaantastbaar. Elke trap op de pedalen was een daad van verzet tegen zwaartekracht en uitputting, zijn benen beukten als zuigers op het asfalt, zijn gezicht vertrokken in die vertrouwde mix van pijn en vastberadenheid.
Het publiek langs de hekken barstte los in een muur van geluid toen hij de streep passeerde, armen triomfantelijk in de lucht, een oerkreet op zijn lippen. Het ging niet alleen om winnen — het ging om de manier waarop hij won. Een finish zo brutaal dat hij nog jaren in samenvattingen zal terugkomen.
Daarna vingen de camera’s hem op terwijl hij naar adem snakte, het zweet gutste van zijn gezicht, een brede glimlach brak door toen hij besefte wat hij zojuist had gedaan. Ploeggenoten verzamelden zich om hem heen, sloegen hem op de rug, nog steeds vol ongeloof over wat ze van dichtbij hadden meegemaakt. Zijn rivalen konden alleen maar hun schouders ophalen en glimlachen — als MVDP in deze vorm is, kun je alleen maar je pet afnemen.
Voor Van der Poel is deze zege niet zomaar een regel in zijn erelijst. Het is een statement: dat hij nog altijd één van de explosiefste en meest onverschrokken renners in het peloton is. Elke generatie heeft zijn grote sprinters, maar weinigen brengen zoveel chaos en genialiteit met zich mee. Zijn vermogen om het voorspelbare te trotseren, om het moment te grijpen op zo’n spectaculaire manier, maakt hem zo’n magnetische verschijning op de weg.
Vanavond zullen wielerfans overal die laatste kilometer opnieuw bekijken — het moment waarop MVDP opnieuw van een vlakke sprint een instant klassieker maakte. En morgen wordt het peloton wakker, stram en op hun hoede, zich er volledig van bewust dat zolang Mathieu van der Poel aan de start staat, geen enkele finish voorspelbaar is — en geen enkele sprint echt veilig.
