In een van de meest emotionele finales die de Tour de France de afgelopen jaren heeft gekend, behaalde Wout van Aert een ontroerende solozege op de doorweekte straten van Parijs. Zijn overwinning op de iconische Champs-Élysées, na een slopende ronde met drie beklimmingen van Montmartre, was meer dan zomaar een etappezege – het was een diep persoonlijk moment van verlossing. Met tranen in zijn ogen en dankbaarheid in zijn stem richtte Van Aert zich tot de wereld: “Bedankt dat je in me geloofde toen ik dat niet deed.”
Deze oprechte boodschap vond veel weerklank buiten de wielerwereld. Het was een krachtige bekentenis van een renner die heeft gestreden tegen publieke verwachtingen, persoonlijke twijfels en fysieke tegenslagen. Toen hij alleen over de finish kwam, met opgeheven armen en tot op het bot doorweekt, was het niet zomaar een overwinning – het was een bevrijding. Een bevrijding van druk, van teleurstellingen uit het verleden en van de zware last die een topsporter draagt die zichzelf probeert te hervinden.
De finale van de Tour de France van 2025 beloofde al drama. Een vernieuwd parcours verruilde de traditionele vlakke sprint voor een tactische en technische finish via de kasseien van Montmartre. De renners moesten steile hellingen bedwingen in natte, gladde omstandigheden – een parcours dat niet alleen kracht, maar ook strategie op de proef stelde. Van Aert, bekend om zijn veelzijdigheid, greep het moment. Met een gedurfde aanval op de slotklim liet hij Tadej Pogačar – de uiteindelijke winnaar van de gele trui – achter zich en reed solo naar de overwinning.
Deze overwinning was Van Aerts tiende etappezege in de Tour de France en zijn tweede op de Champs-Élysées, na een sprintzege in 2021. Maar deze voelde heel anders. Het was meer dan zomaar een streepje op zijn palmares – het was een uiting van veerkracht. In zijn interview na de wedstrijd blikte Van Aert terug op de mentale hindernissen die hij gedurende het seizoen was tegengekomen. “Het moeilijkste was om het vertrouwen te behouden”, zei hij. “Maar ik ben geslaagd dankzij de mensen om me heen. Zij maakten het verschil.”
Onder die mensen bevonden zich niet alleen zijn teamgenoten en staf, maar ook de duizenden fans die hem bij elke tegenslag bleven steunen. Sociale media stroomden over van berichten van bewondering en trots. Hashtags zoals #TeamWout en #BelieveLikeWout waren trending in heel Europa, terwijl supporters deelden hoe zijn woorden hen hadden geraakt. In een sport die vaak draait om watts en resultaten, herinnerde Van Aert iedereen eraan dat geloof en emotie nog steeds belangrijk zijn.
Slechts enkele dagen na zijn overwinning in Parijs keerde Van Aert terug naar zijn roots – het Belgische Herentals – voor een criterium na de Tour dat uitgroeide tot een onofficieel thuiskomstfeest. De lokale bevolking stond langs de straten, zwaaiend met vlaggen en zelfgemaakte borden. Kinderen droegen gele truien met “Wout” op de rug, en zijn emotionele citaat was te horen op spandoeken die hoog boven het publiek werden gehesen. Het was niet zomaar een race; het was een bedankparade.
Van Aerts verschijning in Herentals symboliseerde de cirkel van zijn reis. Hier begon het allemaal – waar een jongen voor het eerst verliefd werd op wielrennen en rondjes reed op de lokale wegen, dromend van de Tour. Om als Touretappewinnaar thuis te komen, en dat na zo’n emotioneel geladen overwinning, was een moment van pure magie. “Dit is meer dan zomaar een wedstrijd voor mij”, zei Van Aert na het passeren van de finish. “Het is een viering van alles wat we samen hebben overwonnen.”
De wedstrijd in Herentals was ook een familieaangelegenheid. Zijn vrouw, Sarah De Bie, en hun zoon Georges stonden aan de zijlijn te juichen toen hij passeerde. Hun aanwezigheid gaf de viering een ontroerende dimensie. Voor Van Aert, die vaak spreekt over het belang van familie, voelde het delen van dit moment met zijn dierbaren en zijn geboortestad nog betekenisvoller dan op een Tourpodium staan.
Hoewel de Tour de France van 2025 Team Visma geen eindzege opleverde | Lease a Bike vierde het team nog steeds meerdere etappezeges en een podiumplaats voor Jonas Vingegaard. Van Aerts prestatie was echter het emotionele hoogtepunt van de wedstrijd. Zijn solorit door Parijs toonde niet alleen zijn tactische genialiteit, maar verstevigde ook zijn positie als een van de meest bewonderde renners van zijn generatie.
Van Aerts overwinning had ook een symbolische betekenis. Deze kwam na een seizoen gekenmerkt door valpartijen, twijfels en vragen over zijn vorm. Sommigen vroegen zich af of zijn beste dagen voorbij waren. Maar zoals Van Aert dat gewend was, liet hij zijn benen – en zijn hart – spreken. Door in gelijke mate kwetsbaarheid en kracht te tonen, maakte hij van een etappezege een statement.
