De Belgische actrice Janine Bischops, vooral bekend van haar rol in de langlopende soap Familie, heeft een diep persoonlijk verhaal gedeeld over haar jeugd tijdens de Tweede Wereldoorlog — een periode die blijvende fysieke en emotionele littekens heeft achtergelaten.
Bischops werd geboren in 1941, midden in de oorlog, en was nog maar een klein kind toen ze het trauma meemaakte dat de rest van haar leven zou tekenen. In een recent interview met Primo blikte de actrice terug op een angstig moment: zij en haar grootmoeder kwamen net uit een schuilkelder toen ze vielen in verbrijzeld glas. Ze hielden er beiden identieke littekens aan over — een tastbare herinnering aan een jeugd vol chaos.
Maar zoals Bischops onthult, zijn het de onzichtbare wonden die het moeilijkst te helen zijn.
“Ik ben altijd heel angstig geweest,” bekent ze. “Die angst heb ik van mijn moeder geërfd. Ik ben zo geboren.” Zelfs decennia later is die angst nooit helemaal verdwenen.
Een van haar hardnekkigste angsten is de angst voor het donker. “Toen de elektriciteit op een avond uitviel in de straat, bleef ik in de woonkamer zitten tot het weer licht werd. Ik durfde me niet te verplaatsen,” herinnert ze zich. En meer recent kwam die diepgewortelde angst opnieuw naar boven tijdens de coronapandemie.
“Tijdens de coronaperiode was ik ook erg bang. Ik heb me 88 dagen opgesloten,” vertelt Bischops. “En toen er op oudejaarsavond urenlang vuurwerk werd afgestoken, schrok ik opnieuw. De knallen waren zo luid dat ze klonken als bommen uit de oorlog.”
Het trauma werd verergerd door jarenlange eenzaamheid. “Ja, ik ben al lang alleen. Maar ik hou ervan om mensen om me heen te hebben,” geeft ze toe. “Als ik een hele dag niemand heb gezien, moet ik ’s avonds huilen.”
De openhartigheid van Janine Bischops werpt een licht op de langdurige psychologische gevolgen van oorlog, vooral bij kinderen. Haar verhaal is een aangrijpende herinnering dat de echo’s van een conflict vaak nog lang nadreunen na het vallen van de laatste bom.
Terwijl ze haar hart steeds meer opent, raken fans en lezers ontroerd door haar kwetsbaarheid. En misschien kan de wereld haar, nu ze zo moedig haar pijn deelt, iets teruggeven — begrip, verbondenheid, en misschien zelfs een warme omhelzing.
