Wout van Aert was een renner die maandenlang voorafgaand aan de Giro (en tot en met etappe 9) zwaar bekritiseerd werd, werd onderschat en voortdurend in twijfel werd getrokken. De Belgische renner verlaat de wedstrijd met een epische comeback-overwinning in Siena, een perfecte lead-out voor Olav Kooij en nu de rol van perfecte ploegmaat voor Simon Yates op de dag dat Team Visma | Lease a Bike de Giro d’Italia wint.
In een interview met Eurosport na de etappe toonde Van Aert zich verbaasd over wat het team had bereikt. “Het is gek. We hadden hier vanmorgen zeker niet op gerekend. Het was zo’n moedige actie van Simon om vanaf dat moment voluit te gaan. Ik hou ervan als renners niet rijden voor een ereplaats. Daar neem ik mijn pet voor af.”
Van Aert zat in de ontsnapping van de dag, en doordat noch UAE Team Emirates – XRG noch EF Education-EasyPost renners naar voren stuurden, kreeg Visma de mogelijkheid om te koersen met satellietrenners. De Belg, wiens vorm de hele ronde steeds beter werd, was de perfecte rouleur voor na de Colle delle Finestre – ongeacht of Yates in de aanval of in de verdediging zat.
“Toen ik eenmaal in de kopgroep zat en we zo’n grote voorsprong hadden, wist ik dat ik een kleine kans had om de Finestre te overleven. Daarna was ik nog waardevol, maar het was een inspanning van het hele team.” Van Aert reed vervolgens een bijzonder sterke klim op de Finestre, een zware opgave voor een renner van bijna 80 kg.
“De Finestre was een klim die we nog niet gehad hadden in deze Giro: een uur lang steil, waar het veel meer zou aankomen op een langdurige inspanning. En dat was sowieso ons plan, om er een lange inspanning van te maken.” Weg van alle explosieve actie daarachter, reed hij de klim in zijn eentje, nadat hij alle overige vluchters achter zich liet. Met Yates die zijn twee rivalen in het klassement achterliet, viel Visma’s plan perfect in zijn plooi.
“Ik kan niet uitleggen hoe diep ik moest gaan. Halverwege de klim begon ik te geloven dat ik het kon halen. Vanaf dat moment lag mijn focus alleen nog op de top, die het zwaarste deel van de dag was.” Zijn werk voor Yates, tot het uiterste, zorgde er niet alleen voor dat het gat met diens achtervolgers groter werd, maar betekende ook een enorme psychologische klap voor de groep Del Toro/Carapaz, die op het vlakke zelf op kop moesten rijden.
Dit leidde er bovendien toe dat Del Toro weinig hoop had om de roze trui te verdedigen. In combinatie met de terughoudendheid van Carapaz om nog samen te werken na de klim naar de Finestre, ontstond een impasse die de Nederlandse ploeg perfect uitkwam.
