Tadej Pogačar is pas 26 jaar oud, en toch staat hij op 23 mei 2025 al op de 11e plaats in de all-time ranglijst van ProCyclingStats (PCS). De Sloveense sensatie maakte een sprong van zes plaatsen en bevindt zich nu slechts één positie verwijderd van de top tien legendarische renners aller tijden. Het is een verbluffende opmars die hij in slechts enkele seizoenen heeft gerealiseerd, en nog verbazingwekkender is hoe jong hij nog steeds is.
Dus we herhalen het graag nog een keer: Pogačar is nog maar 26. Zesentwintig!
Met een totaal van 1560,5 punten staat Pogačar nagenoeg gelijk met Fausto Coppi, een van de meest iconische figuren uit de wielergeschiedenis. Voor de doorgewinterde wielerfan is het een opwindende gewaarwording om Pogačars naam tussen die van Merckx, Hinault en Bartali te zien. Het toont aan dat we getuige zijn van ware grootsheid – misschien wel van de grootste renner die we ooit zullen zien.
Het roept een intrigerende vraag op: hoe verhoudt deze jonge superster zich tot de allergrootsten uit de geschiedenis, en wat kan zijn nalatenschap worden als hij deze lijn blijft doortrekken?
Om dit te begrijpen, is context alles.
PCS-ranglijsten gaan niet zozeer over complexe algoritmes, maar vooral over het erkennen van constante uitmuntendheid gedurende een loopbaan. Dat Pogačar op zijn 26e al elfde staat, bewijst hoe indrukwekkend zijn palmares nu al is. De namen boven hem lijken op een wieler-Mount Rushmore. Om hen in te halen, zal hij dit niveau jarenlang moeten volhouden.
Tot nu toe lijkt Pogi daar geen enkele moeite mee te hebben.
Neem Eddy Merckx, onbetwiste nummer één met een duizelingwekkende 3856,7 PCS-punten. Beter bekend als “De Kannibaal”, werd Merckx’ carrière gekenmerkt door een onverzadigbare honger om alles te winnen: van Grote Rondes tot eendagsklassiekers en wereldtitels. Hij won 525 koersen, waaronder 11 Grote Rondes en alle vijf de Monumenten – vaak zelfs meerdere keren. Merckx is de absolute maatstaf van dominantie, en het is dan ook geen verrassing dat zijn puntentotaal bijna dubbel zo hoog is als de nummer twee.
Op de tweede plaats vinden we Sean Kelly, de koning van de consistentie. Met 2172,3 punten op de PCS-lijst blonk Kelly niet uit in de Grote Rondes zoals Merckx, maar zijn jarenlange succes in klassiekers en meerdaagse rittenkoersen is ongeëvenaard. Zijn zeven opeenvolgende zeges in Parijs-Nice en negen Monumentoverwinningen getuigen van een renner die elk seizoen van februari tot oktober piekte.
Derde staat Francesco Moser, de Italiaanse legende met 273 overwinningen op zijn naam. Zijn drie opeenvolgende zeges in Parijs-Roubaix, zijn overwinning in de Giro d’Italia en het werelduurrecord in 1984 tonen zijn veelzijdigheid. Moser was geen klimmer, maar onverslaanbaar op vlak en kasseien. Hij was ook een pionier in technologische vernieuwing en gebruikte innovatie om races te winnen waar aerodynamica en rauwe kracht het verschil maakten.
Op de vierde plaats staat Bernard Hinault, de laatste Franse Tourwinnaar en een vurige vechter. Met tien Grote Ronde-zeges en meerdere Monumenten, waaronder Luik-Bastenaken-Luik en Parijs-Roubaix, leverde Hinault een loopbaan vol iconische momenten. Hij won met zijn benen, zeker, maar ook met zijn hart – en in een bekend incident zelfs met zijn vuisten. Hinault was niet alleen een winnaar, maar ook een bron van drama, een echte krijger.
Vijfde is Roger De Vlaeminck, de monumentenmeester en grote rivaal van Merckx. Beter bekend als “Meneer Parijs-Roubaix”, won hij alle vijf Monumenten en blonk vooral uit in klassiekers. Hij was niet alleen succesvol, maar ook stijlvol, scherp en briljant in de meest veeleisende wedstrijden.
Alejandro Valverde staat zesde, een toonbeeld van duurzaamheid. In een carrière van 21 jaar behaalde Valverde 133 overwinningen, waaronder de Vuelta, vier keer Luik en een wereldtitel op 38-jarige leeftijd. Hoewel hij nooit de Grote Rondes domineerde, bleef hij jaar in, jaar uit presteren. Hij reed tegen meerdere generaties, maar wist zich telkens opnieuw uit te vinden.
Zevende is Jacques Anquetil, de eerste vijfvoudige Tourwinnaar en meester van het tijdrijden. Beter bekend als “Monsieur Chrono”, combineerde Anquetil nauwgezette voorbereiding met een bijna klinische benadering van winnen. Zijn koele, berekende stijl contrasteerde sterk met het vuur van Merckx of Hinault, maar was minstens zo effectief.
Op acht staat Rik Van Looy, de eerste renner die alle vijf Monumenten wist te winnen. Met 367 overwinningen en twee wereldtitels vertegenwoordigde hij Vlaamse suprematie in de jaren ’50 en ’60. Hij was de blauwdruk voor de dominante klassieke renner, gesteund door een trouwe ploeg en rotsvast zelfvertrouwen. Van Looy overleed in december 2024 op 90-jarige leeftijd.
Negende is Laurent Jalabert, de meest complete Franse renner van de jaren ’90. Oorspronkelijk een sprinter, transformeerde Jalabert zich tot een wereldklasse klimmer en tijdrijder. Zijn seizoen 1995, met een Vuelta-overwinning en Monumentenzeges, blijft legendarisch. Zo’n transformatie is zeldzaam in wielrennen – of welke sport dan ook – maar Jalabert slaagde erin.
Op nummer tien vinden we Gino Bartali. Een held op en naast de fiets, Bartali won Grote Rondes zowel voor als na de Tweede Wereldoorlog. Zijn Tourzege in 1948 wordt zelfs toegeschreven aan het verminderen van politieke spanningen in Italië. Zijn heldhaftigheid tijdens de oorlog is ongeëvenaard. Bartali’s prestaties kwamen tot stand in een wereld vol chaos, wat ze des te opmerkelijker maakt. Zijn twee Tourzeges kwamen tien jaar uit elkaar – wie weet hoeveel hij er had kunnen winnen zonder de oorlog.
En dan is daar Pogačar.
Zijn palmares op 26-jarige leeftijd is al even indrukwekkend als een volledige carrière. Drie Tour de France-zeges, drie keer Luik-Bastenaken-Luik, vier keer Il Lombardia, een Giro d’Italia, een wereldtitel en twee keer de Ronde van Vlaanderen.
Als Pogačar daar nog Roubaix, Sanremo en de Vuelta aan toevoegt, zal het moeilijk worden om te beweren dat hij niet de beste aller tijden is.
Zijn stijl doet denken aan Merckx – en sinds de Belg hebben we niet zo’n veelzijdige renner meer gezien. Hinault gaf al toe dat Pogačar hem doet denken aan de oude strijders. Hij rijdt niet om te rekenen; hij rijdt om te winnen. Die aanvallende instincten en flair hebben hem fans over de hele wereld opgeleverd.
Die mentaliteit heeft Pogačar in de discussie gebracht als niet alleen de beste van zijn generatie, maar ook als een serieuze kandidaat voor de absolute top van de sportgeschiedenis. En hij vertoont geen tekenen van vertraging.
Als hij zijn vorm behoudt, zou hij binnenkort Bartali en Jalabert kunnen passeren. Of hij Valverde’s consistentie, Anquetil’s aantal Grote Rondes of De Vlaeminck’s Monumentencollectie kan evenaren, zal de toekomst uitwijzen. Maar wat we wél weten: Pogačar deinst niet terug voor een uitdaging. Hij geniet ervan.
En dat alles doet hij in een tijdperk waarin het wielrennen competitiever is dan ooit. De breedte van het peloton, de vooruitgang in sportwetenschap en het aantal elite-renners maken dominantie haast onmogelijk. En toch, Pogačar doet het.
De komende jaren worden bepalend. Gaat hij deze zomer voor de Vuelta? Kan hij eindelijk Roubaix winnen? Lost hij het mysterie van Sanremo op?
In een sport die leeft van verhalen, schrijft Pogačar er één van de allergrootsten.
Stand mei 2025: Tadej Pogačar klopt op de deur van de wieler-immortaliteit.
Wanneer hij de top 10 binnenstapt (en dat zal vermoedelijk snel zijn), is dat meer dan slechts een cijfer. Het is het bewijs dat we inderdaad getuige zijn van een once-in-a-generation-talent.
En misschien wel van de grootste renner die we ooit hebben gezien.
