Mathieu Van Der Poel uit Nederland en Team Alpecin – Deceuninck en Tadej Pogacar uit Slovenië en Team UAE Team Emirates strijden in de ontsnapping tijdens de 116e Milano-Sanremo 2025, een 289 km lange eendagskoers van Pavia naar Sanremo / #UCIWT / op 22 maart 2025 in Sanremo, Italië.
De wedstrijdrapporten van de afgelopen 29 edities van de mannen Milaan-San Remo, de eerste monumentale klassieker van het wielerseizoen, zijn min of meer identiek, behalve de eigennaam. Het peloton racet van Milaan naar de kust van de Ligurische Zee voor zo’n zes uur en, na door de dreigende voorjaarsomstandigheden te zijn verzwakt en een beklimming van de Cipressa rond de 20 kilometer van de finish, wordt de race beslist door de beklimming en afdaling van de Poggio, een kronkelige en anders onbeduidende klim die totaal bepalend wordt door al dat verzwakken. Vreemd genoeg leent de structurele voorspelbaarheid van de race (alleen geëvenaard door La Flèche Wallonne) zich voor een onvoorspelbaarheid van de uitkomst. Je wist nooit wie zou winnen, maar je wist hoe ze zouden winnen.
Tot dit afgelopen weekend, toen de mannenwedstrijd niet alleen eindigde met Mathieu van der Poel die zijn overwinning van 2023 herhaalde, maar met een totaal ander soort finale. Het was de beste Milaan-San Remo die ik heb gezien in mijn tijd als wielervolger, een bewijs van de grootheid van zowel van der Poel als Tadej Pogacar, en de mogelijkheid van hun rivaliteit.
Tot van der Poel had geen enkele renner zich sinds drie keer winnaar Oscar Freire zijn derde overwinning in 2010 herhaald. In de tussenliggende periode heeft een opmerkelijke variëteit aan renners La Classicissima gewonnen; pure sprinters zoals Mark Cavendish, pure klimmers zoals Michal Kwiatkowski, pure dalingspecialisten zoals Matej Mohoric, en zelfs een Grand Tour-winnaar in Vincenzo Nibali. (De vrouweneditie, de eerste in 20 jaar, was enigszins teleurstellend omdat dezelfde finale niet werd voorafgegaan door een even inspannende tocht, wat klachten van de rensters opriep. Lorena Wiebes, de beste sprinter ter wereld, won enigszins anticlimactisch.) Dit is wat een renner als Pogacar die zich richt op een race als MSR een van de meest aantrekkelijke delen van het klassiekerseizoen maakt.
Ja, hij kan het voorjaar jaar na jaar domineren in de eendaagse wedstrijden die het beste bij hem passen, zoals Luik-Bastenaken-Luik of Strade Bianche, maar nu hij zoveel monumenten en Tour de France-geel heeft verzameld, richt Pogacar zijn vroege-seizoenfocus op het aanvullen van de rest van zijn cv. Hij is de beste renner in de sport, hoewel wat hem zo groot maakt, zijn uitdaging van specificiteit is. Hij wil alles winnen, overal, en de absolute limiet opzoeken van variëteit in een sport die wordt gekarakteriseerd door hyper-specialisatie. Dat betekent de twee monumentale klassiekers winnen die het minst geschikt zijn voor zijn talenten, MSR en Parijs-Roubaix. Dat betekent, met andere woorden, de confrontatie aangaan met van der Poel op zijn eigen terrein.
Van der Poel is gebouwd voor de moeilijkste wedstrijden op de kalender. Hij is groot, dus hij kan over de kasseien, hij heeft een enorm tactisch inzicht, zodat hij in de hitte van de strijd altijd de juiste beslissingen kan nemen, en hij is een van de weinige renners ter wereld die de korte explosieve kracht van Pogacar kan evenaren op middelste steile beklimmingen. De twee rivalen zijn op veel manieren zo verschillend—je zult van der Poel nooit een Grand Tour-bergstage zien winnen, noch Pogacar een massale, vlakke sprint—hoewel ze beide zo bedreven zijn in hun eigen expertise dat de overlap van wedstrijden die ze allebei willen winnen zorgt voor enkele van de beste races op de kalender. De weinige keren dat ze elk de startlijn zijn opgestapt om elkaar te vernietigen, hebben geleid tot ongelooflijke ritten, zoals van der Poels wereldheerschappende overwinning op het WK van 2023 of Pogacars ontsnapping in de 2024 Tour of Flanders, hoewel ze nog steeds verschillend genoeg zijn dat die gelegenheden wanneer ze elkaar ontmoeten op iets als een gelijk speelveld nog steeds frustrerend zeldzaam zijn. Bijvoorbeeld, de Luik-Bastenaken-Luik van vorig jaar zou een seismische showdown moeten zijn, maar van der Poel was transparant niet in staat om Pogacar uit te dagen op het steile Ardennen-terrein (hij is nog steeds goed genoeg dat zijn B-plus inspanning hem desondanks op het podium bracht).
De druk van deze competitieve dynamiek brak het mold in de MSR van dit jaar, toen de twee supersterren ver voor de Poggio ontsnapten, op de Cipressa. Pogacars team zette de druk op, met Jhonatan Narváez die een enorme beurt draaide, en daarna ontsnapte Pogacar met een angstaanjagende, voorspelbare aanval die het peloton verscheurde, waardoor een grote groep van de beste renners ter wereld met hun hoofden omlaag in pijn achterbleef. Zijn team gaf een ongewoon onthullende blik vanuit de teambus die liet zien dat de aanval tot op de meter was gepland. Alleen van der Poel en Filippo Ganna konden volgen, wat leidde tot een spannende finale waarin de twee supersterren elkaar zware klappen gaven, waarbij ze Ganna alleen tijdelijk konden ontlopen, helemaal door de laatste twee beklimmingen en de afdaling van de Poggio.
Hier stonden ze dan, met één man voor gezelschap, elkaar proberen te vernietigen. Dit is alles waar fans van gedroomd hadden, een pure krachtstrijd. MSR was sinds 1996 niet meer beslist op de Cipressa, en de drie ontsnapten renners raasden naar een marge van 43 seconden die sinds 1991 niet meer in de top 10 was gezien (die race was extreem onrustig en werd volledig bepaald door een reeks crashes). Pogacar en van der Poel verbraken een 29 jaar oude record op de Cipressa, en hoewel ze geschiedenis achter zich lieten, konden ze niet van elkaar wegrijden. Het mooiste moment was van der Poel die nonchalant een bidon aannam terwijl Pogi aan het aanvallen was op de Poggio. Nadat Pogacar slim vertraagde om van der Poel de sprint te laten aansteken, gokte hij door zijn rivaal een paar fietslengtes voorsprong te geven in een poging Ganna in te laten sturen voor hem. Dat was waarschijnlijk de enige manier waarop hij van der Poel op een rechte sprint op een vlakke weg zou kunnen verslaan, maar van der Poel speelde de finale perfect uit, zijn rivalen over de weg uitrekkend en zijn aanvankelijke explosie zo hard aanzettend dat hij beiden van zijn wiel hield. Ganna, het toonbeeld van volharding, werd tweede.
Dit zou wel eens het beste kunnen zijn, aangezien Pogacar waarschijnlijk zijn zomer niet zal riskeren door zichzelf vrijwillig uit te putten op de kasseien van Parijs-Roubaix. Als dat het geval is, hebben fans zich nog steeds getrakteerd op een meesterwerk. Ooit zal Pogacar de Hel van het Noorden proberen. Alles wat we kunnen hopen is dat dit gebeurt tijdens van der Poels prime.
