“Het is een lastige om te kraken,” zei Tadej Pogačar over Milaan-Sanremo, 17 uur voordat hij opnieuw zijn aartsvijand trof – de koers die zich koppig tegen hem blijft verzetten en hem jaar na jaar dwarsboomt. In het peloton, deels rivalen, deels bewonderaars, voorspelden ze dat hij in zijn wanhopige poging om het eerste Monument van het seizoen te winnen, vroeg zou aanvallen, misschien al op 100 km voor de Via Roma – tactieken die nog nooit eerder waren bedacht, laat staan geprobeerd. Hij zei dat hij los zou gaan op de Cipressa.
Sinds maart 1996, tweeënhalf jaar voordat Tadej Pogačar geboren werd, is geen enkele aanval bij Milaan-Sanremo vanaf 24 km voor de finish succesvol gebleken.
Maar de wereldkampioen is gedurfd, agressief, taai – en vooral vermakelijk. Vanuit het wiel van Jhonatan Narváez, 24 km voor de streep, boem, daar ging hij. Dat herkenbare gevecht met zijn fiets, zijn zwaartepunt over zijn stuur gebogen, de groene Hulk op zijn frame die uit het carbon barstte, brullend tot leven. Hij sloeg scheuren, brak het onbreekbare, deed wat iedereen verwachtte, maar niemand wist of het zou slagen.
Behalve dat hij niet écht weg was. Mathieu van der Poel, winnaar in 2023, zat vlak achter hem, in zijn nek hijgend. Filippo Ganna ook. Pogačar ging opnieuw uit het zadel, maar Van der Poel, stevig in het zijne, pareerde hem moeiteloos. Even een adempauze, en weer een aanval. Ganna kraakte, maar Van der Poel niet. Nog een aanval, de vierde al, zijn lucifers brandend, maar de voorraad nog niet op. 970 watt schreeuwde uit zijn pedalen, zijn wielen draaiend aan een gemiddelde van 38,6 km/u – bergop. Samen de Cipressa af, maar op de Poggio barstte de strijd opnieuw los. Ganna in de achteruitkijkspiegel, net uit zicht, maar niet uit gedachten.
Een vijfde aanval van Pogačar, maar Van der Poel – net als deze koers – bleef hem weerstaan. Het was meeslepend, ademstokkend, nagelbijtend, intens en razendsnel. Mauro Gianetti, manager van UAE Team Emirates-XRG, noemde het “een ongelooflijke show voor het wielrennen.” Mauro, het was een ongelooflijke show voor de sport, niet alleen voor het wielrennen. Een gladiatorengevecht, onmogelijk te voorspellen. De Veroveraar die probeert het onoverwinnelijke te veroveren.
Op de Via Roma werden twee er weer drie. Ganna kwam terug, het gevecht werd een spektakel. Pogačar had alles geprobeerd op zijn terrein – dapper, onvermijdelijk, wanhopig – maar het bleef buiten bereik. De droom was even dichtbij als ongrijpbaar. Van der Poel klopte Ganna in de sprint, pakte zijn zevende Monument en zijn tweede Sanremo. Pogačar werd derde. Weer. Het podiumtrapje dat hij zelden betreedt; voor hem het treetje van de verliezers. In rechtstreekse duels is de stand nu zes zeges voor Van der Poel, drie voor Pogačar. Alleen Jonas Vingegaard kan iets soortgelijks claimen. Wat een strijd, wat een duo.
“Beter worden,” antwoordde de Sloveen op de vraag hoe hij de koers kan winnen die hem maar niet laat winnen. “We deden alles, niet alleen ik, maar het hele team. We kunnen trots zijn op hoe we gekoerst hebben. Elk jaar worden we beter. We waren agressiever op de Cipressa, toonden meer wilskracht. We deden alles om de koers explosiever te maken, maar het was niet genoeg.”
Je wilt altijd wat je niet kunt krijgen. Je geniet altijd van de jacht op de prooi die de val blijft ontwijken. En ondanks zijn frustratie lachte hij, hij kon een glimlach niet onderdrukken voor de koers die hij niet kan kraken.
“Ik zou liever hebben dat de Poggio 5 km aan 10% was, maar het is wat het is. Het is een moeilijke koers om verschil te maken. De natuurwetten spelen hier en je kunt geen magie doen.”
Normaal gesproken is hij de magiër, die iedereen verbaast en in ongeloof achterlaat. Maar niet hier. Niet bij Milaan-Sanremo.
Wat moet hij in hemelsnaam doen?
“Er is volgend jaar een nieuwe kans.”
En het jaar daarna. En daarna. En daarna.
Tot hij eind
elijk het onwinbare wint.
