En zo is het wielerseizoen 2025 alweer voorbij. En wat betekent dat? Tijd voor de evaluatie van elk team. Wie maakte vooruitgang ten opzichte van 2024? Wie zette een stap terug? In dit artikel blikken we terug op het seizoen van de mannenploeg van Alpecin-Deceuninck. We behandelen de achtergrond en kern van het team, hun resultaten en WorldTour-ranking, een analyse van het voorjaar, de prestaties in de grote rondes, transfernieuws en eindigen met een eindoordeel en score voor hun campagne van 2025.
Alpecin-Deceuninck is een Belgische UCI WorldTour-ploeg, bekend om haar focus op eendagsklassiekers en massasprints. De ploeg is gebouwd rond de Nederlandse superster Mathieu van der Poel, een alleskunner en kasseienkoning, en sprinter Jasper Philipsen, al jaren een van de absolute topsprinters in het peloton. De identiteit van het team draait om aanvallend koersen in de monumenten en sprints, waarbij Van der Poel zorgt voor explosieve aanvallen en Philipsen het afmaakt in de snelle finales.
Alpecin-Deceuninck boekte 18 UCI-overwinningen in 2025 – opnieuw een sterk seizoen. De hoogtepunten waren de zeges in Milano–Sanremo en Parijs–Roubaix, opnieuw dankzij hun vliegende Nederlander.
In de WorldTour-eindranglijst eindigde het team als 9e met 11.712 UCI-punten. Dat was een lichte daling ten opzichte van 2024, toen ze 8e werden met 15.020 punten. De lichte terugval zal enigszins teleurstellen, maar Alpecin bleef stevig verankerd in de top, net achter INEOS en voor Lotto.
De ploeg behaalde opnieuw grootse resultaten, met twee monumenten en ritoverwinningen in alle drie de grote rondes – een indrukwekkend rendement gezien hun relatief bescheiden budget.
Voorjaarsklassiekers
Het voorjaar van Alpecin-Deceuninck was ronduit spectaculair in 2025.
Jasper Philipsen opende het seizoen met winst in Kuurne–Brussel–Kuurne, waar hij de Belgische semiklassieker won met een perfecte sprint.
Enkele dagen later triomfeerde Mathieu van der Poel in Le Samyn, een 1.1-wedstrijd over de kasseien, waarmee hij zijn wintervorm uit het veldrijden doortrok naar de weg.
Bij het eerste monument van het jaar, Milano–Sanremo, leverde Van der Poel een legendarisch duel met Tadej Pogačar en Filippo Ganna, en won hij de koers voor de tweede keer – de derde opeenvolgende zege voor het team in Sanremo.
Van der Poel bleef schitteren tijdens de Vlaamse week. Hij won de E3 Saxo Classic op dominante wijze, een herhaling van zijn zege van vorig jaar.
In de Ronde van Vlaanderen ging de ploeg als titelverdediger van start. Van der Poel was opnieuw agressief, maar kon op de hellingen niet het tempo van Pogačar volgen en eindigde als derde.
Een vroege valpartij en ziekte hinderden hem, maar ondanks dat vocht hij terug naar het podium. Hij miste zo een record-evenaring van vier Ronde-zeges, maar revancheerde zich snel bij Parijs–Roubaix.
In de “Hel van het Noorden” schreef Van der Poel geschiedenis door voor de derde keer op rij te winnen — de eerste renner sinds 1980 die dat presteert. Ondanks een late lekke band en nadat Pogačar crashte, reed Van der Poel solo het Velodroom van Roubaix binnen voor een historische hattrick.
Het voorjaar van 2025 zal herinnerd worden om drie epische weekends van Pogačar versus Van der Poel en dit jaar trok Van der Poel met 2-1 aan het langste eind.
Naast de kopmannen toonden ook de jongeren zich: Simon Dehairs en Tibor Del Grosso wonnen opeenvolgende etappes in de Ronde van Turkije, een bewijs van de nieuwe generatie.
In de Ardennenklassiekers was Alpecin minder aanwezig — het parcours ligt minder in hun kracht. Quinten Hermans** toonde zich in de Amstel Gold Race**, maar de ploeg bleef zonder grote resultaten in de heuvelklassiekers.
Toch was hun voorjaar een groot succes: twee monumenten, meerdere eendagszeges en een dominantie op de kasseien.
Grote Rondes
Alpecin-Deceuninck begon aan de drie grote rondes zonder klassementsambities, maar mikte op ritoverwinningen een aanpak die zijn vruchten afwierp.
In de Giro d’Italia ging de ploeg op jacht naar sprint- en ontsnappingskansen.
Australiër Kaden Groves pakte winst in etappe 6 in Napels, na een chaotische sprint op een crashrijke dag. Verder bleef de Giro relatief rustig voor de ploeg, al probeerde Hermans het in de bergen.
De Tour de France was een verhaal vol hoogte- en dieptepunten.
Alpecin begon spectaculair:
Jasper Philipsen won etappe 1 in Lille en trok meteen de gele trui aan.
De volgende dag won Mathieu van der Poeletappe 2 in Boulogne-sur-Mer, dankzij zijn punch op het heuvelachtige parcours.
Met die dubbelslag leidde Alpecin zowel het algemeen klassement (Philipsen) als het puntenklassement.
Maar daarna sloeg het noodlot toe:
Philipsen kwam zwaar ten val in etappe 3, brak zijn sleutelbeen en moest opgeven.
Kort daarop werd Van der Poel ziek; hij kreeg longontsteking en moest eveneens de Tour verlaten.
Een bittere ontknoping, want Van der Poel leek eindelijk te schitteren in de Tour zoals hij dat in het voorjaar doet.
Zou je willen dat ik ook het laatste deel vertaal — over de Vuelta, transfernieuws en het eindoordeel met score?
