De Grand Prix Cycliste de Montréal 2025 leverde zoals altijd zijn portie najaarsdrama, maar de apotheose draaide dit keer minder om pure rivaliteit en meer om loyaliteit, strategie en generositeit. In een verrassende maar berekende zet besloot Tadej Pogačar de torenhoge favoriet—om niet voor de zege te sprinten, maar de overwinning cadeau te doen aan zijn ploeggenoot Brandon McNulty.
Onder een stralende zon rond Mont Royal vocht het peloton zich door de meedogenloze omlopen met hun opeenvolging van klimmen, bochten en slopende koerskilometers die Montréal definiëren. De zware Côte de Camilien-Houde en de Côte de la Polytechnique deden hun werk en reduceerden het deelnemersveld tot enkel de allersterksten. Pogačar, die dit seizoen al meerdere dominante prestaties had geleverd, leek opnieuw ongenaakbaar. Toch was het uiteindelijk McNulty die als eerste de streep overschreed, armen in de lucht, in wat ongetwijfeld als een van de meest symbolische zeges uit zijn loopbaan de boeken ingaat.
De beslissing viel op iets meer dan tien kilometer van de finish. UAE Team Emirates controleerde het tempo op de slotronde, beschermde zowel Pogačar als McNulty en hield de koers in handen. Toen de aanvallen kwamen—met Julian Alaphilippe die de kat uit de boom probeerde te kijken, Michael Woods die zich op Canadese bodem toonde en zelfs Jonas Vingegaard die een poging waagde—was het Pogačar die elk gevaar moeiteloos neutraliseerde. De Sloveen oogde onaantastbaar, alsof hij met speels gemak reageerde.
Op de slotklim van Mont Royal plaatste Pogačar zijn versnelling. Het peloton brak meteen. Alleen McNulty, die al de hele dag sterk reed, kon volgen. Achter hen kraakten de rivalen: Vingegaard kon de sprong niet maken, Woods bezweek ondanks het gejuich van de Canadese fans, en de achtervolgers legden zich neer bij een strijd voor ereplaatsen.
Met z’n tweeën trokken ze over de top en daalden richting de laatste kilometer, verzekerd van een één-twee voor UAE. Toeschouwers en commentatoren gingen ervan uit dat Pogačar nog een prestigieuze eendagszege zou toevoegen aan zijn toch al indrukwekkende palmares. Maar toen de finish naderde, liet hij zich zakken. Met een snelle blik en een knik gaf hij McNulty ruimte. De Amerikaan aarzelde even, maar zette dan zijn sprint in—en pakte de grootste overwinning van zijn carrière.
Het was een gebaar dat veel betekende. Pogačar, al de heerser van 2025, had niets meer te bewijzen. Voor McNulty daarentegen was dit pure erkenning: de beloning voor jarenlange toewijding als knecht, voor loyaliteit aan het ploegbelang en voor zijn eigen klasse wanneer hij de kans krijgt.
Na de finish was McNulty zichtbaar geëmotioneerd. “Het is ongelooflijk,” zei hij. “Tadej had dit makkelijk kunnen winnen—hij is de beste van de wereld—maar hij gaf het aan mij. Dit vergeet ik nooit.” Pogačar, glimlachend zoals altijd, verklaarde eenvoudig: “Brandon verdiende dit. Hij is er voor mij in zoveel moeilijke momenten geweest, altijd tot het uiterste. Vandaag was zijn dag.”
De keuze benadrukte de eenheid en breedte van UAE Team Emirates een ploeg die vaak verweten wordt volledig rond één superster te draaien, maar die hier toonde ook anderen te kunnen laten schitteren. Voor McNulty is dit een zege die zijn loopbaan definieert. Voor Pogačar is het een bewijs dat dominantie niet alleen wordt afgemeten in trofeeën, maar ook in het vermogen om anderen groter te maken.
In Montréal zag het wielrennen niet zomaar een nieuwe winnaar, maar een geschenk van vriendschap en respect op twee wielen.
