Tadej Pogačar is een renner die alles lijkt te hebben: twee Tour de France-zeges, meerdere Monument-overwinningen, etappekoersen verspreid over het hele seizoen en een reputatie als een van de meest veelzijdige wielrenners van zijn generatie. Toch ontbreekt er, ondanks al zijn glansrijke prestaties, nog één opvallend gat in zijn indrukwekkende palmarès: de individuele tijdrittitel. Terwijl de Sloveense ster zijn toch al verbazingwekkende vaardigheden verder verfijnt, is het veroveren van de tijdritkroon een van zijn volgende grote ambities geworden.

De tijdrit is de puurste test van kracht en efficiëntie in het wielrennen. Zonder slipstream, tactiek of ploeggenoten draait het om één renner tegen de klok, waarbij elke trap op de pedalen een maatstaf is van kracht en mentale weerbaarheid. Voor Pogačar, die buitengewone explosiviteit in de bergen heeft getoond en vaak onklopbaar is in een sprint na zware beklimmingen, vormt de tijdrit een unieke uitdaging. Het vereist consistentie boven pure genialiteit, doseren boven instinct, en technische precisie boven improvisatie—kwaliteiten die hij gretig onder de knie wil krijgen.
Pogačar heeft al laten zien dat hij kan uitblinken in tijdritten. Zijn dramatische overwinning in de voorlaatste tijdrit van de Tour de France 2020, waarin hij Primož Roglič voorbijstak om de gele trui te pakken, blijft een van de meest iconische momenten in het moderne wielrennen. Die prestatie bewees dat hij onder de hoogste druk tegen de klok kon winnen. Maar die flitsen omzetten in dominantie op WK- of Olympisch niveau is een heel ander verhaal.
In de afgelopen seizoenen heeft Pogačar steeds meer nadruk gelegd op het verfijnen van zijn tijdritcapaciteiten. Samen met UAE Team Emirates heeft hij geïnvesteerd in aerodynamica, fietspositie en pacingstrategieën. Marginale winst op materiaalgebied, van speedsuits tot helmen, wordt gekoppeld aan intensieve trainingsarbeid om zijn vermogen op vlakke of glooiende wegen te vergroten. Waar hij in bergetappes vaak kan aanvallen met explosieve versnellingen, vraagt de tijdrit om discipline—een kwaliteit die hij met evenveel passie is gaan ontwikkelen.
Het winnen van een wereldtitel in de tijdrit zou meer zijn dan zomaar een overwinning. Voor Pogačar zou het symbool staan voor de compleetheid van zijn wielertalent en hem bevestigen als een renner zonder zwakheden. Slechts weinigen in de geschiedenis hebben kunnen heersen in grote rondes, klassiekers én tijdritten. Het toevoegen van de regenboogtrui van wereldkampioen tijdrijden zou hem plaatsen naast legendes als Miguel Induráin, Bradley Wiggins en Tom Dumoulin—renners die klimcapaciteiten perfect combineerden met tijdritsuprematie.
Bovendien gaat dit doel verder dan persoonlijke roem. Voor Slovenië, een klein land dat al buitengewone kampioenen heeft voortgebracht met Pogačar en Roglič, zou een wereldtitel tijdrijden de status als wielermacht nog verder onderstrepen. Het zou toekomstige generaties inspireren om buiten de traditionele grenzen te dromen, precies zoals Pogačar dat zelf blijft doen.
Voorlopig gaat Pogačars reis richting de tijdrittitel door. Elke start is een kans om zijn kunst te verfijnen, elke rit tegen de klok een mogelijkheid om dichter bij perfectie te komen. In een carrière die al bol staat van de triomfen, weerspiegelt de jacht op de tijdrittitel de honger die hem definieert—niet alleen om te winnen, maar om te bewijzen dat er werkelijk geen uitdaging is die buiten zijn bereik ligt.












