HERENTALS — Na zijn overwinning op de Champs-Élysées, een Tour de France-triomf die door heel België weerklonk, keerde Wout van Aert huiswaarts en werd hij als een held onthaald. Het lokale criterium in Herentals veranderde in een eerbetoon aan een van de meest geliefde zonen van de stad, met duizenden supporters die zich langs de straten verzamelden om hun kampioen in levenden lijve te zien. Het was meer dan een koers — het was een liefdesbrief van een stad aan haar wielericoon.
Tijdens de festiviteiten hield de nationale omroep VRT een luchtige bevraging onder de inwoners. De vraag was eenvoudig: moet Wout van Aert geëerd worden met een standbeeld of zelfs een straat die naar hem vernoemd wordt? De overweldigende respons was een volmondig ja. Veel inwoners vinden dat zijn prestaties en persoonlijkheid het verdienen om vereeuwigd te worden in het hart van de stad.
Van Aert, altijd de bescheiden kampioen, reageerde met de nodige humor op het voorstel. Met zijn kenmerkende grijns zei hij tegen de pers: “Ik laat dat soort dingen op mij afkomen.” En zoals het een typische Wout-opmerking betaamt, voegde hij er met een knipoog aan toe: “Misschien is dat iets voor mensen die overleden zijn. (lacht) Dus laten we daar nog even mee wachten.”
De Belgische superster is intussen meer geworden dan zomaar een sportfiguur — hij is uitgegroeid tot een symbool van veerkracht, discipline en trots voor zijn geboortestad. Zijn overwinning in Parijs was niet enkel een persoonlijke mijlpaal; het betekende een collectieve triomf voor Herentals en de bredere Belgische wielerwereld. Die emotionele band was voelbaar in elke handdruk, elk gejuich, en elk kind dat een zelfgemaakt bordje langs het parcours omhooghield.
Voor Van Aert draaide het criterium niet om extra lof of overwinningen. “Je thuispubliek blijft toch het belangrijkste,” zei hij, zichtbaar ontroerd door de opkomst. “Zij hebben je zien opgroeien, falen en weer opstaan. Dat maakt dit soort ontvangst echt bijzonder.” Ondanks de grandeur van de Tour de France is het duidelijk dat de straten van Herentals een speciale plaats in zijn hart innemen.
Standbeeld of niet, de erfenis van Wout van Aert is al verankerd in het collectieve geheugen van de mensen die hem groot zagen worden. Voor velen is zijn internationale succes slechts het begin van een groter verhaal. Een straatnaam of bronzen beeltenis komt er misschien ooit, maar voorlopig is het de levende, ademende Van Aert die de verbeelding van de stad blijft prikkelen.
Terwijl de schemering over het criterium in Herentals viel, bleven de fans nog lang na de finish rondhangen. Kinderen renden achter ploegwagens aan, oudere koppels wisselden verhalen uit over “die jongen uit onze straat” en wielerliefhebbers herbeleefden de laatste meters van zijn sprint in Parijs. Het ging niet alleen om wat hij won, maar om hoe hij mensen een gevoel van verbondenheid, trots en inspiratie gaf.
Dus hoewel Van Aert grapt dat standbeelden voor de doden zijn, suggereert de warmte van zijn thuiskomst dat hij nu al iets veel duurzamers heeft bereikt: een levende erfenis, gedragen in de harten van duizenden. Herentals mag dan nog geen monument hebben onthuld, in de herinnering van velen staat hun held al fier overeind.
