Tadej Pogačar mag dan de man in het geel zijn, de Tour de France-kampioen, de renner wiens aanvallen bergen in vuur en vlam zetten en wiens glimlach podia verlicht, maar achter al die glanzende overwinningen zit een renner wiens hart het hardst klopt als hij juicht voor de mensen om wie hij geeft. Als je ooit bewijs nodig had dat wielrennen, ondanks de eenzame momenten van afzien, nog steeds in de kern een teamsport is, hoef je alleen maar te kijken naar hoeveel Tadej geeft om de mensen die naast hem rijden — en zelfs om diegenen die ver weg van hem koersen.
Op dit moment, terwijl Pogačar vecht voor elke seconde op de meedogenloze wegen van de Tour de France, is zijn hoofd niet alleen bij het klassement. Hij volgt ook nauwgezet een andere koers die honderden kilometers verderop plaatsvindt — de Giro Donne, waar zijn verloofde, Urška Žigart, samen met haar ploeggenoten strijdt voor resultaten die voor haar minstens zo veel betekenen als de gele trui voor hem. Vraag het aan mensen die dicht bij Tadej staan, en ze zullen je vertellen dat hij de standen van de vrouwenkoers checkt in de bus, in het hotel of zelfs op de rollen voor een tijdrit. Zodra hij een momentje vrij heeft, scrollt hij door de uitslagen of stuurt hij een berichtje om te horen hoe Urška zich voelt na weer een zware etappe.
En het gaat niet alleen om Urška. Pogačar staat erom bekend dat hij altijd de mensen om zich heen beter maakt. Tijdens de huidige Ronde van Oostenrijk, waar zijn UAE Team Emirates-ploeg jonge renners laat vechten voor ervaring en resultaten, is Tadej’s steun zelfs op afstand voelbaar. Hij weet wat het betekent om iemand achter je te hebben staan — hij was zelf ooit dat jonge joch met grote ogen die opkeek naar doorgewinterde profs, dromend van zijn kans. Nu hij zelf de ster is, is hij niet vergeten datzelfde vertrouwen door te geven aan zijn ploegmaats.
Tijdens interviews smokkelt hij vaak updates binnen over hoe “de jongens” het doen in Oostenrijk of hoe Urška’s etappe is verlopen. Hij is oprecht blij als zij goed presteren — soms nog blijer dan om zijn eigen successen. Als hij wint op een bergtop, maar hoort dat Urška in Italië de top tien heeft gehaald, praat hij met evenveel trots over haar prestatie als over zijn gele trui. Zijn vreugde is geen optelsom met winnaars en verliezers — die groeit juist als de mensen die hij liefheeft ook gelukkig zijn.
Die houding komt niet uit het niets. Pogačar’s hele carrière is getekend door dankbaarheid — voor zijn familie, voor zijn team, voor zijn fans en bovenal voor zijn hechte kring. Het is de reden waarom hij altijd snel is om anderen het eerbetoon te geven als hij zegevierend zijn armen in de lucht steekt. Of hij nu zijn knechten bedankt omdat ze hem uit de wind hebben gehouden, of iedereen eraan herinnert dat wielrennen om veel meer draait dan één renner op een podium, Tadej belichaamt de waarheid dat geen enkele kampioen alleen rijdt.
In een sport waar ego’s vaak groter kunnen worden dan de bergen die ze beklimmen, blijft Tadej Pogačar verfrissend nuchter. Hij weet dat een overwinning het mooiste is als je die deelt. Of hij nu juicht voor Urška die de cols van de Giro Donne bedwingt of een oogje houdt op zijn ploegmaats die strijden in de Ronde van Oostenrijk, Tadej bewijst elke dag opnieuw dat de beste kampioenen, allereerst, de beste teamgenoten zijn.
