Voor Mathieu van der Poel — MVDP voor de wielerwereld — is er bijna geen kleur zo beladen als geel. Het is niet zomaar een trui. Het is een kroon, geweven uit pijn, opoffering en een erfenis die al meer dan een eeuw teruggaat. Toen MVDP in de Tour de France van 2021 de gele trui aantrok, was dat niet alleen een persoonlijke triomf — het was de vervulling van een familiedroom, een echo van een belofte aan een grootvader die hij vereerde.
Mathieus momenten in het geel zijn in het wielercollectief getatoeëerd. Wie herinnert zich niet de tweede etappe van de Tour in 2021? Het was in Mûr-de-Bretagne dat hij twee keer aanviel — eerst voor de bonificatieseconden, als eerbetoon aan zijn overleden grootvader Raymond Poulidor, de eeuwige tweede die het geel in de harten droeg maar nooit op zijn schouders. En daarna, een paar kilometer later, toen hij recht op de pedalen ging staan en de koers uiteenreed. Het was een rit, aan elkaar genaaid met pure emotie, benen van staal en een hart dat klopte voor iets groters dan winnen.
Toen hij de finish bereikte, armen wijd gespreid, tranen vermengd met zweet, lag de gele trui op hem te wachten. In dat vluchtige moment won MVDP niet alleen een etappe — hij sloeg een brug tussen generaties. Hij schonk zijn familie wat Poulidor zelf nooit kon opeisen. Die avond zag de wereld een kampioen die met vuur koerst maar zijn verleden zachtjes in zijn hart draagt.
Koersen in het geel verandert een renner. De trui voelt zwaarder dan de stof zelf — een gewicht van verwachtingen, camera’s, het gevoel opgejaagd te worden. Elke aanval van concurrenten, elke windvlaag, elke bocht — je verdedigt hem als een vesting. MVDP droeg hem zoals hij rijdt: onbevreesd, aanvallend, weigerend om in het peloton te verdwijnen. Dagenlang glansde de gele trui op zijn rug terwijl hij op kop reed, schouders laag, blik vast op de weg. Het was een statement dat er in het moderne wielrennen nog steeds ruimte is voor bravoure.
Maar herinneringen in het geel gaan niet alleen over glorie. Ze gaan ook over het vergankelijke van grootsheid. Uiteindelijk kwamen de bergen, de stijgingspercentages te steil, zelfs voor MVDP’s ontembare motor. Hij gaf alles tot de weg meer vroeg dan zijn benen konden geven. Toen hij uiteindelijk afstapte om zich voor te bereiden op de Olympische mountainbikewedstrijd in Tokio, verliet hij de Tour niet met spijt, maar met iets blijvends — momenten die veel langer zouden leven dan de gele stof.
Vandaag, als MVDP terugkijkt, gaat het niet alleen om een etappezege of een paar magische dagen aan de leiding van het klassement. Het gaat om een erfenis eren, zijn grenzen verleggen en de fans herinneringen geven die net zo rauw en echt voelen als de pijn in zijn benen. Geel is voor hem niet zomaar een trui — het is een gevoel. Een herinnering dat hij, voor een paar onvergetelijke dagen, niet alleen Mathieu van der Poel de renner was, maar MVDP — de man die een familiedroom tot leven bracht op wegen vol geschiedenis.
