Etappe 6 van de Tour de France doemt groot op aan de horizon, en voor Mathieu van der Poel — MVDP, zoals wielerfans langs de hekken scanderen — is de uitdaging precies datgene wat hem voedt. De Nederlander, wiens stijl wordt gekenmerkt door explosieve aanvallen en een roekeloze minachting voor grenzen, weet als geen ander dat de Tour nooit makkelijker wordt. Hij vraagt alleen maar meer.
6 wordt zwaarder, maar ik mik nog steeds op de winst,” zegt hij, met die kalme zekerheid in zijn stem die hem zo’n opwindende en onvoorspelbare kracht maakt in het peloton. Voor MVDP draait de weg voor hem nooit alleen om afstand of stijgingspercentages; het gaat erom hoe diep hij in zichzelf kan graven en de koers dwingen zich naar zijn wil te plooien — zelfs als de logica het tegendeel zegt.Deze etappe belooft genadeloze beklimmingen en verraderlijke afdalingen — terrein dat benen en geesten in gelijke mate kan breken. Rivalen zoals Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard zullen dicht in de buurt blijven, elke beweging markeren, klaar om toe te slaan bij het eerste teken van zwakte. MVDP weet dat. Hij respecteert het. Maar hij geniet er ook van.
Fans herinneren zich hem vooral van momenten waarop hij uit het niets de overwinning leek te toveren — het wonder van de Amstel Gold Race, de explosieve ritzege in de Tour van 2021 toen hij het geel droeg ter ere van zijn grootvader Raymond Poulidor. Deze herinneringen zijn meer dan nostalgie; ze zijn een bewijs dat voor MVDP logica onderhandelbaar is zodra zijn instinct het overneemt.
“Ik rijd niet om etappes uit te rijden,” zegt hij. “Ik rijd omdat er altijd een kans is — een moment om los te breken. En als ik het voel, ga ik.”
Zijn ploeg, Alpecin-Deceuninck, zal zich volledig achter hem scharen, wetende dat als MVDP zegt dat hij voor de winst gaat, het geen loze praat is voor de camera. Hij zal aanvallen op een klim, versnellen op het vlakke, gokken op een riskante afdaling — wat er ook nodig is om de koers in chaos te storten en een opening te forceren.
En achter elke trap op de pedalen schuilt een diepere drijfveer. Voor MVDP is winnen nooit alleen persoonlijke roem; het is een eerbetoon aan de erfenis van zijn familie, aan de fans in oranje langs de Nederlandse wegen en aan de miljoenen die kijken omdat hij koerst met een overgave die mensen eraan herinnert waarom wielrennen poëzie kan zijn, geschreven aan zestig kilometer per uur.
Hij wuift gesprekken over uitputting weg, over de blessures die hem vorig seizoen teisterden, over de tactische valstrikken die rivalen mogelijk klaarzetten. “Het wordt zwaar, ja. Maar juist daarom wil ik het nog meer.”
Dus wanneer Etappe 6 aanbreekt — kronkelende wegen, schreeuwende menigten, tv-helikopters boven zijn hoofd — zal MVDP zijn hoofd buigen, zijn handen steviger om het stuur klemmen en zoeken naar dat ene moment om het van hem te maken. Want voor Mathieu van der Poel is elke etappe weer een kans om de wereld te laten zien dat alles mogelijk is als je moedig genoeg bent om het te proberen.
