De overwinning van Mathieu van der Poel in Milan-San Remo op zaterdag was een meesterwerk, maar hij en Tadej Pogačar staan nog steeds zij aan zij als favorieten voor de Ronde van Vlaanderen en de volgende Monumentwinst.
Dankzij een regenachtige dag in Ierland op zaterdag, heb ik meer van Milan-San Remo gezien dan ooit tevoren, terwijl ik heen en weer zapte tussen de mannen- en vrouwenraces.
De vrouwenrace was echt interessant. Het was op sommige manieren behoorlijk vergelijkbaar met de mannenrace, omdat het moeilijk was om de race zwaar te maken en het terrein niet veel kansen bood voor sommige van de favorieten, waardoor we een vrij grote groep boven op de Poggio zagen. Dat is een groot verschil met vijf jaar geleden, toen er veel meer afstand was tussen de rijdsters. Nu zijn de rijdsters en teams veel sterker, dus er zijn meer mensen die in de finale bij elkaar kunnen blijven, behalve wanneer het parcours echt moeilijk is, en San Remo is niet zo’n race.
De aanval van Elisa Longo Borghini kwam op het perfecte moment, maar helaas, met SD Worx en de kracht die zij hadden, zouden ze altijd in staat zijn om het dicht te rijden voor een sprint omdat ze Lorena Wiebes hadden, en die enorme inspanning van Lotte Kopecky.
Het was een enorme overwinning voor Wiebes, maar ik was ook echt onder de indruk van Pauline Ferrand-Prévot. Toen ze aankondigde dat ze na de Olympische Spelen terug zou keren naar de weg, dacht ik dat ze wat moeilijkheden zou ondervinden omdat het niveau in het vrouwenwielrennen tegenwoordig zo hoog is en ze zo lang weg was, dus ik verwachtte dat het enige tijd zou duren voordat ze haar niveau terugvond, maar ze is er al, en dat is geweldig om te zien. Haar en Vos die sprinten was niet perfect, maar ze is niet echt een lead-out rijdster, en ik denk dat het waarschijnlijk zo snel ging aan het einde dat het moeilijk was om georganiseerd te raken.
Toen de mannenrace begon, was er veel vraag over het weer, maar het was een beetje zoals toen ik in 1986 won, met vreselijk weer aan het begin en daarna droger richting de kust, dus gelukkig was er genoeg tijd voor de rijders om op te warmen en had het weer niet te veel invloed op de race.
Voordat we het hebben over de grote namen, wil ik echter wat krediet geven aan een van de domestiques die misschien niet genoeg geprezen wordt voor wat ze doen, en dat is Silvan Dillier. Wat een enorme prestatie, hij controleerde de ontsnapping, hij moet wel 200 kilometer aan de voorkant hebben gereden!
Dankzij de controle van Dillier was het eerste deel van de race vrij normaal, zoals je zou verwachten, en daarna werd het allemaal hectisch op de Cipressa. Zelfs voordat de winnende aanval kwam, zagen zoveel rijders hun race al voorbij aan de onderkant van de klim, toen ze achter een valpartij zaten net toen Tim Wellens dat dodelijke tempo zette. Zelfs Pogačar zat niet goed gepositioneerd.
Het was adembenemend hoe snel UAE ging, en zelfs zij werden een beetje door elkaar geschud. Ze hadden Isaac del Toro niet toen ze hem nodig hadden, en ik vraag me af of het anders was geweest als hij daar was geweest en echt een klimtempo had gezet. Uiteindelijk, denk ik, was het altijd van der Poel, Pogačar en Ganna die vooraan zouden eindigen.
Ze gingen zo snel de klim op, maar het gebrek aan samenhang achter hen hielp zeker, omdat geen enkele ploeg zich echt organiseerde, of ze wilden iets overhouden voor de sprint, dus dat hielp hen om weg te blijven tussen de Cipressa en de Poggio, iets wat historisch gezien moeilijk te doen is.
Op de Poggio wist Van der Poel dat Pogačar zou aanvallen, hij hoefde niet eens te kijken – wanneer je zo ervaren bent als hij, voel je het gewoon. Hij zat altijd in het wiel, je kon zien hoe hij werkte, en ik wist dat hij helemaal niet in de problemen zou komen. Ik was niet verrast toen hij de aanval op de top plaatste, want als je de beer prikkelt, zelfs als je de wereldkampioen bent, zal hij terugvechten, en Van der Poel is een echt grote beer.
En toen in de sprint, werkte het eigenlijk goed dat Ganna later weer terugkwam, omdat het de zaken niet te veel bemoeilijkte, en ook betekende dat Van der Poel en Pogačar bleven rijden in de finale omdat ze niet wilden dat hij terugkwam. Maar uiteindelijk reed Van der Poel de sprint perfect, hij was gewoon explosief toen hij lanceerde. Hij was gewoon op zijn best en helemaal in controle.
Als je naar San Remo kijkt, zou je denken dat het een voordeel voor Pogačar zou zijn met de Cipressa en de Poggio, omdat we weten hoe explosief hij is, en zelfs als het moeilijk is voor hem om ze echt moeilijk te maken, zijn het nog steeds zware klimmetjes als je met dat tempo gaat. Dus het zou moeilijk voor Van der Poel zijn om Pogačar bij te houden, maar de manier waarop hij het zaterdag deed, was gewoon een meesterwerk. Het was een meesterklas.
Een grote strijd in Vlaanderen
Met Vlaanderen en Roubaix in het verschiet, die meer zijn voor zijn terrein, en de manier waarop hij rijdt, zal het interessant zijn om te zien wie de Nederlandse renner kan uitdagen in de twee grote races.
Het lijkt voordeel Van der Poel in de Belgische Classics, maar we moeten nog zien waar Van Aert, Pedersen en al die anderen staan deze week met E3 en Gent-Wevelgem. Maar op dit moment is Van der Poel de grote favoriet voor Vlaanderen. Pogačar zal ook in de mix zitten, hij zal dicht bij Van der Poel zijn, zo niet gelijk, omdat we de manier hebben gezien waarop hij over de kasseien rijdt alsof ze er niet eens zijn.
Het belangrijkste deel van het parcours en de strijd zal de Oude Kwaremont zijn. Het is een lange sectie van kasseien en de klim gaat maar door, dus Pogačar kan Van der Poel echt in moeilijkheden brengen, meer dan in Milan-San Remo. Van der Poel zal op zijn best moeten zijn als hij Pogačar wil bijhouden.
Tadej Pogacar leidt Mathieu van der Poel tijdens de Ronde van Vlaanderen 2023
Ik denk dat Pogačar wel in de mix zal zitten in races als E3 en Gent-Wevelgem, maar ik weet eigenlijk niet waarom hij ze rijdt. Hij is een racer, hij houdt van actie, maar soms betekent dat ook in de gevaarlijke zaken zitten. Met de wind en het terrein zijn die races altijd net iets risicovoller dan een race als Milan-San Remo. Voor een renner zoals hij, als hij E3 of Gent-Wevelgem wint, zullen ze niet groot zijn in het bredere plaatje, we zullen het daar niet eens meer over hebben als het Tour de France wordt.
Hij hoeft ze ook niet te rijden om zich voor te bereiden op Vlaanderen. Hij heeft genoeg ervaring in die race, hij zou op een andere manier kunnen voorbereiden, of hij zou ze met veiligheid in gedachten kunnen rijden en geen risico’s nemen, maar het probleem is dat Pogačar dat niet doet. Wanneer hij die adrenaline voelt, gaat hij zich ermee bemoeien, en daar zit het gevaar. Dus voor een renner wiens doel de Tour is, ben ik verrast dat hij zo veel van deze races doet.
Het team zou tegen hem moeten zeggen: ‘Kijk, dit is te veel van een gevaarlijk programma, we willen niet dat je het doet’, maar het lijkt er heel erg op dat wat hij wil doen, hij toestemming krijgt om het in grote mate te doen, en dat zou uiteindelijk zijn voorbereiding voor de Tour kunnen beïnvloeden.
Wat kan Van der Poel nog meer winnen?
Zowel Mathieu van der Poel als Tadej Pogačar hebben drie van de vijf Monumenten gewonnen, en ze moeten nadenken over of ze alle vijf kunnen winnen – zelfs als Milan-San Remo een probleem lijkt voor Pogačar.
Ik denk niet dat het onmogelijk is voor Van der Poel om Liège-Bastogne-Liège te winnen. Vorig jaar zagen we hem Liège rijden, maar de manier waarop hij de hele kasseienklassiekers reed, had hij niet echt specifieke voorbereiding voor de race gedaan, zoals een etappekoers of iets dergelijks. Maar toen kwam hij de race in en eindigde derde, na een val op een cruciaal moment, dus hij verraste me echt met die prestatie. Dus ik denk dat Liège zeker iets is wat hij kan winnen.
Voor Lombardije, denk ik echter dat de klimmetjes te lang en te moeilijk zijn, dus dat zou voor hem moeilijker zijn om te winnen. Het is als Pogačar met San Remo: er is een mogelijkheid, maar het wordt heel, heel moeilijk.
We zouden kunnen zien dat beide rijders vast komen te zitten op vier Monumenten. Ik hoop het tenminste. Ik kreeg vier Monumenten, ik heb nooit Vlaanderen gewonnen, dus ik zou blij zijn, want dan zou ik gelijk zijn aan hen.
