Gedurende het grootste deel van zijn carrière is Wout Van Aert gedefinieerd door twee wielen, eindeloze trainingsblokken en de druk om te presteren op het allerhoogste niveau van het profwielrennen. Toch heeft Van Aert, ver weg van de kasseien, beklimmingen en finishlijnen, een andere sport ontdekt die hem met beide voeten op de grond houdt: golf. Opmerkelijk genoeg kwam zijn motivatie om het serieus te nemen niet van collega-professionals of de zoektocht naar alternatieve training, maar van iemand veel kleiner zijn jonge zoon.
Openhartig pratend over de rol die het vaderschap speelt in het hertekenen van zijn prioriteiten, gaf Van Aert toe dat golf aanvankelijk een luchtige bezigheid was, iets waar hij zich in de wintermaanden mee bezighield. Maar pas toen zijn zoon oud genoeg werd om mee te gaan naar de golfbaan—met een klein plastic clubje en grenzeloze energie kreeg golf een diepere betekenis. “Wanneer ik hem zie mij nadoen, glimlachend terwijl hij probeert de bal te raken, verandert dat alles,” legt Van Aert uit. “Het gaat niet langer alleen om mijn spel het gaat om het delen van tijd en ervaringen met hem.”
Voor Van Aert is golf een brug geworden tussen de veeleisende wereld van topsport en het alledaagse plezier van het vaderschap. Wielrennen vraagt uren weg van huis, wekenlang reizen en een intensiteit die de focus van een atleet volledig opslorpt. Golf daarentegen biedt een zachter ritme—buiten zijn zonder stopwatch, een activiteit waarbij zijn zoon zich betrokken voelt. “Hij motiveert mij op manieren die hij zelf nog niet begrijpt,” zegt Van Aert. “Als hij vraagt of we gaan spelen, voel ik dezelfde opwinding die ik vroeger als kind voelde wanneer iemand me vroeg om te gaan fietsen.”
De Belgische ster geeft toe dat zijn competitieve geest niet volledig verdwijnt wanneer hij een golfclub oppakt. Er zijn nog steeds momenten van frustratie, ballen die in het struikgewas verdwijnen, en de drang om zijn handicap te verlagen. Toch, in tegenstelling tot de meedogenloze aard van het profwielrennen, leert golf met zijn zoon hem iets anders. “In het wielrennen draait het om grenzen verleggen. In golf, zeker met hem erbij, gaat het om geduld, plezier en vertragen.”
Van Aert ziet dit evenwicht als essentieel voor zijn carrière op lange termijn. De druk om altijd in de schijnwerpers te staan—of het nu gaat om etappezeges in de Tour de France of het dragen van de Belgische hoop in de voorjaarsklassiekers—kan overweldigend zijn. Golf biedt een uitlaatklep, een herinnering dat het leven meer is dan resultaten. De motivatie van zijn zoon geeft die uitlaatklep een persoonlijke dimensie en verandert de baan in een speelplaats in plaats van een arena.
“Wanneer hij juicht na een goede slag, voelt dat beter dan welk applaus dan ook,” glimlacht Van Aert. “En als hij lacht om mijn slechte slagen, herinnert dat me eraan om mezelf niet te serieus te nemen.”*
Voor een van de meest veelzijdige en gedreven atleten in het wielrennen is de stille motivatie van een kind met een speelgoedclubje even krachtig geworden als welk publiek langs de kasseien ook. Zo is golf gegroeid van hobby tot een familieritueel, gevormd door liefde, gelach en de vreugde om het spel door de ogen van zijn zoon te zien.
