Tadej Pogačar schreef geschiedenis door de Ronde van Vlaanderen te winnen in het regenboogtricot van wereldkampioen en stelde verschillende Strava-records op de belangrijkste klimsecties waar hij de koers uiteenblies. Hij reed met een nieuwe hoogste gemiddelde snelheid voor de 269 km lange race en klom verder omhoog op de lijst van all-time Monument Classic-winnaars.
Pogačar brak vorige week verschillende Strava Paris-Roubaix-records tijdens een verkenningsrit, en zijn zoektocht ging verder in de Ronde van Vlaanderen, waarbij hij zijn KOM-lijst vulde met volledige en gedeeltelijke secties van de Vlaamse beklimmingen.
Miljoenen mensen keken op televisie, en zowel fans als zijn rivalen stonden versteld van hoe hij hen achterliet. Pogačar onthult begrijpelijkerwijs niet zijn vermogensdata op Strava, maar zijn recordtijden zijn onbetwistbaar.
Verschillende factoren droegen bij aan de hoge snelheden in De Ronde. Warme en zonnige omstandigheden, de reeks aanvallen om bij de vroege vlucht te komen, de aanvallen om de selectie op de Oude Kwaremont te anticiperen, en de beslissende keuzes van Pogačar. Deze aspecten, gecombineerd met betere aerodynamische racetechnologie en voeding, verhoogden de gemiddelde snelheid tot een record van 44,981 km/u.
Op de Oude Kwaremont, met nog 55 km te rijden, stormde Pogačar over het gras aan de rechterkant en blies hij de race uiteen, waarbij hij de 1,48 km lange klim aflegde in 2:49 met een gemiddelde van 31,7 km/u.
Wout van Aert en Matteo Jorgenson zetten dezelfde tijd neer, terwijl Mathieu van der Poel misschien zelfs iets sneller was, omdat hij het gat dichtreed nadat hij achter enkele renners was vast komen te zitten. Op de laatste klim van de Oude Kwaremont, toen Pogačar solo aanviel en al zijn rivalen liet vallen, was te zien dat hij zijn grote kettingblad gebruikte in een vergelijkbare demonstratie van snelheid en kracht.
Pogačar voerde zes grote aanvallen uit op de klimmetjes en kasseien van de Ronde van Vlaanderen en talloze andere surges om zijn rivalen pijn te doen, gaten te dichten en weg te blijven.
De 26-jarige Sloveen heeft al 93 overwinningen op zijn naam staan en heeft nu acht monumenten gewonnen, het meeste van alle actieve renners, met Mathieu van der Poel achter hem met zeven.
Eddy Merckx heeft het record voor de meeste Monumentoverwinningen met 19, Roger De Vlaeminck won er 11, en Sean Kelly, Costante Girardengo en Fausto Coppi wonnen er negen. Pogačar komt steeds dichter bij de laatste, terwijl hij zijn aandacht richt op Parijs-Roubaix van aanstaande zondag.
Merckx won zijn tweede Ronde van Vlaanderen op 6 april 1975, precies 50 jaar geleden. Hij was net als Pogačar wereldkampioen en winnaar van de Tour de France, maar hij zou nooit meer de Tour de France winnen en Merckx ging minder dan drie jaar later met pensioen.
Alleen Merckx en Pogačar hebben de Ronde van Vlaanderen en de Tour de France twee keer gewonnen, en alleen Merckx en Louison Bobet hebben de Ronde van Vlaanderen en de Tour de France in hetzelfde jaar gewonnen.
Pogačar staat nu op het punt om slechts één overwinning in de Ronde van Vlaanderen verwijderd te zijn van het toevoegen van zijn naam aan het recordboek door Mathieu van der Poel, Fabian Cancellara, Tom Boonen, Johan Museeuw, Eric Leman en Fiorenzo Magni te overtreffen als drievoudig winnaar.
Pogačar zal zondag starten in Parijs-Roubaix met de kans om meer geschiedenis te schrijven, zelfs als het zijn debuut is in de Hel van het Noorden.
De geschiedenisboeken onthullen opnieuw de omvang van zijn Lente Classics-campagne en de manier waarop hij de sport heeft veranderd. De moderne wielersport leek verdeeld tussen de klassiekerrenners en de rittenkapers, maar Pogačar heeft bewezen dat hij beide kan winnen, net als de legendarische namen in de sport.
Greg LeMond was de laatste Tour de France-winnaar die Parijs-Roubaix reed in het jaar na zijn gele trui-overwinning. Bernard Hinault won Parijs-Roubaix voordat hij in 1981 de Tour de France won, en Merckx won Parijs-Roubaix na het winnen van de Tour de France in 1970 en 1973, maar deed dit nooit als de huidige wereldkampioen. Dat is iets anders waar Pogačar naar kan streven.
