Tijdens de eerste etappe van het Critérium du Dauphiné afgelopen maand bevond de 25-jarige Colombiaan zich plotseling in een kopgroep met Tadej Pogačar, Jonas Vingegaard, Remco Evenepoel en Mathieu van der Poel.
Nu is Buitrago op zichzelf al een prima renner — hij eindigde vorig jaar in de top 10 van de Tour de France en zal deze zomer zijn Bahrain-Victorious team aanvoeren. Maar dit groepje was anders.
Van der Poel is de beste klassiekerrenner ter wereld. Hij is de kleinzoon van de legendarische Raymond Poulidor en inmiddels achtvoudig Monumentwinnaar — het erfgoed van de sport stroomt letterlijk door zijn aderen.
Evenepoel is de dominante tijdrijder van het peloton, met een gemiddelde snelheid in die discipline die bijna 2 km/u hoger ligt dan die van welke andere renner dan ook in de geschiedenis. Hij werd de eerste man die goud won in de tijdrit én de wegwedstrijd tijdens de Olympische Spelen van Parijs afgelopen zomer.
Drievoudig Tour de France-winnaar Pogačar is hard op weg naar een status als de grootste aller tijden — of zal in elk geval geen zuurstofmasker nodig hebben om in de ijle lucht van Eddy Merckx te ademen.
En in tweevoudig Tourwinnaar Vingegaard is er de enige man die de Sloveen consequent heeft weten te kloppen in rittenkoersen — in de allerhoogste bergen misschien wel zijn gelijke. “Ik ben kapot, ik ga eraan,” moest een uitgeputte Pogačar hijgen op de Col de la Loze tijdens de Tour van 2023, nadat Vingegaard hem daar sloopte.
Evenepoel haalde op eigen kracht een aanval bij van Jonas Vingegaard, Tadej Pogačar, Mathieu van der Poel en Santiago Buitrago in de eerste etappe van het Critérium du Dauphiné. pic.twitter.com/7fcJqdp3wL
Aanstaande zaterdag staan al deze moderne giganten samen aan de start van de Tour de France, in een van de meest beladen edities van de afgelopen jaren.
Kan Van der Poel het geel pakken en/of etappes winnen in een openingsweek die op zijn lijf geschreven lijkt? Zullen Pogačar of Vingegaard triomferen in het nieuwste hoofdstuk van een rivaliteit die nu al tot de grootste in de wielersport behoort? Heeft dubbel olympisch kampioen Evenepoel het gat weten te dichten?
Halverwege Wimbledon is het makkelijk om de parallel te trekken met het gouden tijdperk van het tennis — de vierstrijd in de jaren 2000 en 2010 tussen Roger Federer, Rafael Nadal, Novak Djokovic en Andy Murray. Het roept de vraag op: beleven we het eigen ‘Big Four’-tijdperk in het wielrennen?
Er klinkt oprechte warmte in de stem van Fabian Cancellara als hij het viertal bespreekt. Een van de grootste renners van de vorige generatie, voormalig wereld- en olympisch kampioen die zeven Monumenten en elf Grand Tour-etappes won, is nu ploegleider bij Tudor Cycling — dat hoogstwaarschijnlijk meerdere pogingen op ritzeges ziet stuklopen op het kwartet.
Maar Cancellara noemt de renners soms bij hun voornaam, alsof ze in zijn ploeg rijden.
“We hebben nu, niet een gouden vier, maar we hebben Vingegaard, Tadej, Remco en Van der Poel die zich echt onderscheiden van de rest,” vertelt Cancellara aan *The Athletic*. “Er is ook (Wout) Van Aert, een beetje. Maar de anderen? Dat is niet hetzelfde gevecht.
“Maar de sport heeft dit nodig. Sport leeft van iconen, van duels. Na mijn carrière (Cancellara stopte in 2016) waren er een paar jaren zonder die grote sterren, iemand die echt boven het maaiveld uitstak. Maar zij hebben de strijd naar een hoger niveau getild.”
Het verwijzen naar Van Aert toont ook de verleiding om anderen erbij te rekenen. Van Aert heeft Van der Poel bij grote rondes overtroffen, met de Belg die de wereld in mei tijdens de Giro d’Italia opnieuw herinnerde aan zijn klasse, ondanks twee jaren met wisselvallige vorm.
De ‘Big Four’-indeling negeert ook Primož Roglič, de 35-jarige die voorlopig nog meer grote rondes (vijf) heeft gewonnen dan zowel Vingegaard (twee) als zijn landgenoot Pogačar (vier). Maar hij heeft Pogačar of Vingegaard niet meer serieus bedreigd sinds Pogačar hem op dramatische wijze versloeg in de afsluitende tijdrit van de Tour 2020. Daarna stapelde hij overwinningen op in de Vuelta a España, waar zijn rivalen niet reden.
Voor de meesten staan Pogačar, Vingegaard, Evenepoel en Van der Poel echter op zichzelf, en hun palmares bewijst dat.
Sinds 2022 hebben Van der Poel (acht), Pogačar (acht) en Evenepoel (vier) twintig van de laatste 23 grote eendagskoersen (Monumenten en WK/Olympische Spelen) die ze reden, gewonnen. Vingegaard won in dezelfde periode twee keer de Tour de France.
En het is niet alleen *wat* ze winnen, maar *hoe* ze winnen. Met de jaren 90 en 2000 besmeurd door dopingschandalen en de jaren 2010 gedomineerd door strak gecontroleerde — en vaak saaie — koersen van Team Sky, had het wielrennen een impuls nodig.
Dit viertal koerst veel aanvallender dan vorige generaties, niet bang om de koers al op 100 km van de meet open te breken met solo-aanvallen. Pogačar en Evenepoel blinken uit in zulke aanvallen — maar zelfs Vingegaard, van nature de meest behoudende van de vier, viel vroeg aan tijdens een ogenschijnlijk onschuldige etappe in de Dauphiné dit jaar.
“Het is een beetje zoals wijn, weet je?” zegt Patrick Lefevere, een van de succesvolste ploegbazen in de wielergeschiedenis. Tot zijn pensioen vorig jaar leidde hij Evenepoels Soudal-Quickstep-ploeg.
“Het is een ‘Grand Cru Exceptionnelle’ — een uitzonderlijk jaar. Deze renners zijn er pas vier, vijf jaar maar ze domineren de koersen. Vroeger hadden we het Merckx-tijdperk, het Miguel Indurain-tijdperk, het Lance Armstrong-tijdperk. Maar die hadden sterke ploegen en bepaalden het tempo van het peloton.
“Nu, deze jonge gasten, die vallen aan waar ze willen. Het kan ze niets schelen. Ze willen koersen. Het is echt positief voor de sport.”
Tijdens het ‘Big Four’-tijdperk in het mannencentennis stond vaak één speler bovenaan — grofweg Federer in de midden jaren 2000, Nadal van 2008-2011, Djokovic in de jaren 2010 — maar de aantrekkingskracht was dat elke speler op zijn dag de anderen kon kloppen. Zelfs Murray, de ‘zwakste’ van de vier, boekte belangrijke zeges tegen elk van zijn rivalen.
Dat geldt ook in deze wielergeneratie. Hoewel Pogačar wordt gezien als de dominante kracht, klopte Vingegaard hem rechtstreeks in de Tour de France van 2022 en 2023. Dit voorjaar wonnen Van der Poel en Pogačar elk twee Monumenten. Evenepoel, die de tijdrit won op de laatste Olympische Spelen, WK en Tour de France, is op dat vlak de absolute top, en is misschien wel de enige klassementsrenner die fysiek het potentieel heeft om Pogačar en Vingegaard in de hoogste bergen uit te dagen.
Dat vormt echte rivaliteiten die een tijdperk bepalen. Neem Vingegaard en Pogačar: nog nooit hadden twee renners drie Tours op rij als nummer één en twee afgesloten. De Deen en de Sloveen hebben het nu vier keer op rij gedaan — en het zou een verrassing zijn als dat deze zomer niet vijf wordt.
Er is een argument dat hun rivaliteit nu al de grootste in de wielergeschiedenis is. Vroeger hadden Merckx, Indurain en Bernard Hinault geen echte concurrent. Greg LeMond kwam op toen Hinault al op zijn retour was, terwijl Laurent Fignon opbloeide toen Hinault afwezig (1983) of herstellende was (1984).
Jacques Anquetil vocht met zijn landgenoot Poulidor, maar trok altijd aan het langste eind. De beste vergelijking brengt je waarschijnlijk helemaal terug naar het Italiaanse duo Fausto Coppi en Gino Bartali — maar ook zij deelden slechts twee keer samen het podium, met een leeftijdsverschil van vijf jaar en de Tweede Wereldoorlog die Bartali meerdere topjaren kostte.
Veelbelovend is dat Pogačar en Vingegaard deze zomer voor het eerst in drie jaar allebei volledig fit zijn. Pogačar was net hersteld van een gebroken pols opgelopen in Luik-Bastenaken-Luik in 2023, en Vingegaard van een bijna carrièrebedreigende blessure in Itzulia Basque Country vorig seizoen. Zelfs hun ontmoetingen in 2021 en 2022 hadden kanttekeningen — in 2021 begon Vingegaard als knecht voor Roglič, terwijl Pogačars UAE Team Emirates duidelijk overklast werd door Visma in 2022.
Beide renners en hun ploegen hebben publiekelijk verklaard dat ze betere waardes trappen dan ooit — zelfs binnen deze Big Four beginnen zich rangordes te vormen.
“Het lijkt wel of hun hoge tempo een trainingsrit is,” zei Evenepoel over zijn rivalen nadat hij werd gelost in de Dauphiné. “Soms ontmoedigt het me als ik ze zie doortrekken terwijl ik al op mijn limiet zit. Dat gebeurde vandaag weer.”
En net zoals all-time greats de principes van een sport veranderen — Steph Curry en de opkomst van de driepunter, Michael Vick en de geboorte van de mobiele quarterback — begint de wielersport er anders uit te zien.
Minder ploegen mikken op het klassement, omdat ze weten dat ze realistisch gezien niet kunnen concurreren met deze renners. Neem de Tour de France van 2019, de laatste editie vóór Pogačar. Toen startten er acht renners met reële hoop op eindwinst, met ploegen volledig rond hen gebouwd.
Dit jaar? Buiten Pogačar en Vingegaard hebben alleen Roglič en Florian Lipowitz’ Red Bull-Bora-Hansgrohe zich volledig toegelegd op het klassement. Ploegen verdelen hun opstelling nu vaker tussen lichte steun voor podiumkandidaten en ritzeges of sprinters.
Verschillende podiumkandidaten — Joao Almeida van UAE, en Matteo Jorgenson en Simon Yates van Visma — zijn superknechten voor Pogačar en Vingegaard in plaats van kopmannen.
Adam Yates (links) rijdt ter ondersteuning van Pogačar in de Tour van 2025; zijn tweelingbroer doet hetzelfde voor Vingegaard. (Luca Bettini / AFP / Getty Images)
Na het mislopen van de Tour de Suisse-titel tegen Almeida zei Kevin Vauquelin, die voor het relatief kleine Arkea–B\&B Hotels rijdt, tegen L’Équipe dat “tegen ploegen als UAE het niet hetzelfde is”, vanwege financiële verschillen. UAE won zeven van de negen meerdaagse rittenkoersen dit jaar.
In gesprek met *The Athletic* vorige maand, vlak voor hij zich met buikklachten terugtrok uit de Tour, zei de als derde geëindigde Giro d’Italia-renner Richard Carapaz dat hij zich richt op het bergklassement in plaats van het klassement, wetende dat hij en zijn ploeg niet kunnen opboksen tegen Pogačar, Vingegaard en de sterkte van hun ploegen.
“Voor het klassement rijden zou een beetje absurd zijn,” legde hij uit. “We gaan doen wat we wel kunnen.”
Maar Carapaz is trots dat hij de vorige generatie én dit nieuwe, zwaardere tijdperk heeft meegemaakt.
“Het is een nieuwe generatie,” vertelt hij. “En ik denk dat het de beste uit de geschiedenis kan zijn, want we zien hoe veelzijdig de renners zijn. De strategieën zijn heel anders, de koers is veel aanvallender. Nu wordt elk deel van de koers betwist. Het is prachtig en goed; het is een voorrecht om tegen de besten ter wereld te koersen.
“We zitten in een gouden tijd, en iedereen die daar deel van uitmaakt verdient applaus.”
Maar dit verschil roept ook kritiek op, vooral op Pogačars schijnbare dominantie. De Sloveen wil (en kan) bijna elke koers op de kalender winnen, ook klassiekers die normaal niet geschikt zijn voor klassementsklimmers, waardoor sommige fans dit seizoen voorspelbaar vinden. Het geklaag was het grootst na Luik-Bastenaken-Luik dit jaar, waar het peloton leek op te geven — Pogačar liet gaan op de Côte de la Redoute, en de rest vocht alleen nog voor de ereplaatsen.
Van de 27 UCI-gerelateerde rittenkoersen waar hij als prof aan deelnam, stond Pogačar 23 keer op het podium en finishte hij maar één keer buiten de top zes. Sommigen vonden de spannende strijd tussen ‘tweede rang’-klassementsrenners in de Giro d’Italia een betere weergave van de nuance en charme van de sport.
Maar dat is een simplistische manier om Pogačars genialiteit te bekijken. Een sport zonder hem? In een alternatief universum zou Vingegaard nu op jacht zijn naar zijn vijfde opeenvolgende Tourzege, zou Van der Poel de klassiekers hebben gedomineerd, en zou Evenepoel dubbel wereldkampioen én dubbel olympisch kampioen zijn. Het is precies die spanning die deze rivaliteiten legendarisch maakt.
“Eddy Merckx werd deze week 80,” zegt Lefevere over zijn landgenoot, gevraagd of hij begrijpt waarom sommigen Pogačars dominantie frustrerend vinden. “Er waren speciale programma’s over zijn carrière, en het was duidelijk — als je teveel wint, ben je niet populair.
“Jacques Anquetil won vijf keer de Tour, maar Raymond Poulidor was populairder omdat hij de ‘andere man’ was. Maar niemand in de Tour is een slechte renner, je krijgt niks cadeau. Simpel: als je niet zo goed bent als hij, word je eraf gereden.”
Of dat de komende drie weken weer zo zal zijn, moet blijken. Het Tour-parcours van 2025 is bij uitstek een gallerij van Pogačars pijnlijkste nederlagen — de laatste week voert over zowel de Mont Ventoux als de Col de la Loze, waar Vingegaard zijn rivaal al twee keer loste op weg naar de eindzege.
Alle drie de klassementsmannen van de Big Four — Pogačar, Vingegaard en Evenepoel — hebben publiekelijk verzekerd dat ze in de vorm van hun leven verkeren en wattages trappen die ze nog nooit eerder haalden. In de Dauphiné vorige maand was Pogačar opnieuw de bepalende kracht met de eindzege, maar Vingegaard leek zich in te houden, terwijl één mindere tijdrit een klein vraagteken opleverde voor de uiteindelijke winnaar.
Het feit dat deze discussie bestaat, is precies wat de wielersport nodig heeft. Sport leeft van persoonlijkheden, van rivalen die de grenzen opzoeken. Denk aan de opleving van de Formule 1 tijdens het duel tussen Lewis Hamilton en Max Verstappen in 2021, de heropleving van de NBA tijdens de Lakers vs. Celtics-duels in de jaren 80, of Groot-Brittannië dat tegelijkertijd werd gegrepen door de strijd tussen Sebastian Coe en Steve Ovett op de 800 meter tijdens de Spelen van 1980.
Vingegaard en Pogačar lijken verschillende persoonlijkheden — de joviale en ontspannen Balkan tegenover de stoïcijnse en berekende Deen (een detail dat hun rivaliteit alleen maar mooier maakt) — maar ze hebben ook overeenkomsten. Ze zijn obsessief, gesloten en fel beschermend over hun ploeggenoten.
In een krachtig moment tijdens de Tour van 2022 wachtte Vingegaard op Pogačar nadat die gevallen was in een afdaling; toen ze herenigd waren, schudden ze elkaar de hand. Als wederdienst weigerde Pogačar Vingegaard later in dezelfde afdaling aan te vallen, tegen de wil van zijn ploegwagen in.
Fausto Coppi en Gino Bartali deelden ooit een bidon op de Col du Galibier in de Tour van 1952. De foto van dat moment is legendarisch, vooral omdat tot op de dag van vandaag onduidelijk is wie hem aan wie doorgeeft. Vingegaard en Pogačar hebben dat moment nu al gehad.
“Als ik zonder hem zou koersen, zou het niet hetzelfde zijn,” zei Vingegaard dit seizoen. “Hopelijk voelt hij dat ook zo. Ik vind het eigenlijk mooi om zo’n rivaal te hebben.”
